Μάθε παιδί μου… blogging

Ή πώς κάποιοι ξεπέρασαν την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να γράφουμε ό,τι πιστεύουμε και με τα κουβαδάκια τους βρέθηκαν εδώ και καιρό σε άλλη... παραλία


επιμέλεια έρευνας: Χριστίνα Γαλανοπούλου


Παλιός δάσκαλος της δημοσιογραφίας -τηλεοπτικά διόλου γνωστός, ευτυχώς- σε κουβέντες που είχε με δόκιμους δημοσιογράφους συνήθιζε να λέει: «Τα πρώτα δύο χρόνια στη δημοσιογραφία νιώθεις μια ορμή και μια τρομάρα... Ορμή για το ρεπορτάζ, για την είδηση, τρομάρα μην και τα κάνεις σκατά... Τα επόμενα δύο χρόνια -και εφόσον οι γκάφες σου δεν είναι πολλές- σε πιάνει μια σαχλαμάρα. Και κορδώνεσαι και νομίζεις ότι κάποιος είσαι, ότι ασκείς εξουσία. Αυτό κρατάει καιρό. Για κάποιους κρατάει μια ζωή... Εν πάση περιπτώσει όσοι καταφέρουν να περάσουν αυτό το στάδιο γίνονται δημοσιογράφοι της προκοπής. Και να θυμάστε ότι εκείνοι που έχουν διάρκεια στον χώρο είναι αυτοί, οι δημοσιογράφοι-συγγραφείς. Αυτοί που μακριά από το... “αποκλειστικό”, το πληρωμένο ρεπορτάζ ή το δημοσιοϋπαλληλίκι “μιλάνε” την είδηση στη γλώσσα του αναγνώστη».
Τα blogs -αν αποδεχθούμε ότι είναι η νέα μορφή έκφρασης και ενημέρωσης διά του «τυπωθείτω»- το ενδιάμεσο στάδιο του κομπασμού και της σαχλαμάρας φαίνεται ότι το ξεπέρασαν και μάλιστα πριν τη διετία. Άγνωστο πώς. Στην Ελλάδα τα blogs «ανθίζουν» τα τελευταία χρόνια. Με όλα τα καλά και τα κακά αυτής της «ανθοφορίας». Όπου καλά, βάλτε χιούμορ, έξυπνες πένες, χωρίς αυτολογοκρισία και χωρίς... εξαρτήσεις. Όπου κακά, βάλτε παρεξηγήσεις, αγωγές, μηνύσεις και δικαστήρια (όχι που θα γλίτωναν από τον Τυποκτόνο), ενδεχομένως σπιλωμένες υπολήψεις και σε -ευτυχώς- λίγες περιπτώσεις «πληρωμένες» ειδήσεις.
Θα ήταν γενίκευση του κερατά να γραφτεί ότι όλοι οι bloggers έχουν ταλέντο ή είναι ενδιαφέροντες. Ωστόσο, δεν τίθεται αμφιβολία ότι, ειδικά τους τελευταίους μήνες, τα blogs έχουν δώσει το πιο ζουμερό κομμάτι γραφής που θα μπορούσαν να διαβάσουν (κυρίως) οι νέοι -οι οποίοι βάσει των στατιστικών «φτύνουν» συστηματικά τις εφημερίδες- και έχουν γραφτεί πανέξυπνα πράγματα που πολλοί καθιερωμένοι και γνωστοί γραφιάδες ζηλεύουν, και γι’ αυτό κατηγορούν. Γιατί όμως το κατεστημένο των ΜΜΕ -έστω κι αν δεν το ομολογεί ανοιχτά- φοβάται τα blogs; Γιατί τα «ρημάζει» και τα «κλέβει», αρπάζοντας ολόκληρες ειδήσεις και αποκλειστικά έγγραφα -κυρίως από τα δημοσιογραφικά blogs- χωρίς να τολμά να αναφέρει την πηγή; Για τον απλούστατο λόγο ότι μερίδα του κατεστημένου αυτού δεν κάνει καλά τη δουλειά της. Συν τοις άλλοις, της λείπει η φαντασία, η φρεσκάδα, να συνδυάσει λέξεις και ειδήσεις σε ένα όχι γυαλιστερό, αλλά λαχταριστό πακετάκι που κάνει τον αναγνώστη να θέλει να διαβάσει κι άλλο.
Στο προηγούμενο διάστημα, πολλά γράφτηκαν για την ελληνική blogόσφαιρα.
Κυρίως, με αφορμή τον θάνατο της blogger Αμαλίας Καλυβινού και των όσων φόρα παρτίδα έγραφε για το σύστημα υγείας στο blogs της.
(Η κοπέλα -αν και έγραφε καιρό για τα όσα είχε περάσει εξαιτίας της επάρατης νόσου- ανακαλύφθηκε σχεδόν μετά θάνατον και «έφτασε» μέχρι τη Βουλή. Εκεί βέβαια και ενώ το θέμα ανακίνησε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, κάποιοι –αρχικά- είχαν την ηλιθιώδη σεμνοτυφία να μη δέχονται τα γραπτά του blog της, επειδή, κατά την άποψη τους, περιείχαν... υβριστικές φράσεις.)
Στις σελίδες που ακολουθούν προτιμήσαμε να δώσουμε τον λόγο -σε κάποιες περιπτώσεις και το πληκτρολόγιο- σε μερικούς από τους πιο δημοφιλείς bloggers στην ελληνική blogόσφαιρα.
Οι περισσότεροι ανταποκρίθηκαν αμέσως στο κάλεσμα και τα όσα γράφουν -για την πολιτική, για τα media, για την ενημέρωση, για τη χαρά τού να γράφεις, έστω κι αν γράφεις χαζομάρες- είναι ενδεικτικά των όσων πρέπει να περιμένουμε από το blogging εντός και εκτός επικρατείας.
Πολλοί από αυτούς ομολογούν πράγματα που όλοι στα ΜΜΕ τα ξέρουν και παριστάνουν ότι δεν συμβαίνουν (χα, χα, χα, κύριε Σόμπολε). Όπως ότι σε σχεδόν κανένα έντυπο ο συντάκτης -όχι ο δημοσιογράφος, αλλά ακόμη και αυτός που απλώς στέλνει μια επιστολή διαμαρτυρίας σε μια εφημερίδα- λογοκρίνεται και ελάχιστες πιθανότητες έχει να δει το κείμενό του δημοσιευμένο όπως το έγραψε, όταν αυτό αφορά: δημόσια πρόσωπα, μεγάλα ονόματα των ΜΜΕ και της πολιτικής ζωής, επιχειρηματίες...
Άλλοι εμφανίζονται μέσα από τα κείμενά τους πιο χαλαροί και άλλοι έτοιμοι να πάρουν τα όπλα. Πάντως, όλοι με τον τρόπο τους εννοούν ότι ο μόνος τρόπος για να πάει μπροστά κάτι -σύστημα, δουλειά, λαός, ιδέες- είναι να γράφουν και να διαβάζουν όλοι. Κι ας γράφουν και βλακείες, δεν πειράζει. Τις γράφουν ανθρώπινα, ρε παιδί μου, γλυκά, χαριτωμένα, χωρίς να ‘χουν πάνω από το κεφάλι τους κάποιον να τους λέει ότι «το ύφος» και «η γραμμή» δεν συμπλέουν με αυτές του περιοδικού, της εφημερίδας, του αρχισυντάκτη τέλος πάντων!
Στην παγκόσμια blogόσφαιρα αυτή τη στιγμή έχουν καταμετρηθεί περισσότερα από 70 εκ. blogs. Στην Ελλάδα έχουμε αρκετά παλιά και αμέτρητα καινούργια με θεματολογία που καλύπτει και τους πιο απαιτητικούς: από blog που ασχολείται με τα... παράθυρα της Ελλάδας (πώς είναι τα παράθυρα της Σαντορίνης και πώς της Ηπείρου - parathyra.blogspot.com), μέχρι blogs αφιερωμένα στην κακία «που είναι υγεία» (kakies.blogspot.com)...
Ενδιάμεσα μπορεί κανείς βρει ενότητες για τον Τύπο, τα media, την πολιτική, τον αθλητισμό, το σεξ (και όοολες τις εκφάνσεις του), κοινώς τα πάντα. Όπως μπορεί να βρει posts για την ελευθερία στο διαδίκτυο, κάτι που ενώνει όλους τους bloggers, κυρίως με αφορμή την πρώτη δίκη εναντίον ενός μέλους τους επρόκειτο να γίνει στις 21 Ιουνίου, η γνωστή πλέον υπόθεση Τσιπρόπουλου.
Η ανερχόμενη δύναμη των blogs -μπορεί να τη μετρήσει κανείς στον αριθμό επισκέψεων και στον φόβο αρκετών δημόσιων ταγών του τόπου που με αγωνία συνδέονται κάθε μέρα μπας και γράφτηκε κάτι που τους αφορά...- μετράται και στο γεγονός ότι τα ΜΜΕ πολλές φορές θέλησαν να τους κάνουν κομμάτι τους. Σκεπτόμενα πονηρά βέβαια, ότι όταν κάποιον από ερασιτέχνη τον κάνεις επαγγελματία, αυτομάτως τον κάνεις και μέρος του συστήματος...
Περίπου τέτοια είναι και η περίπτωση της Καταρίνα Μπόρχερτ, γνωστής και ως blogger της χρονιάς. Η 33χρονη γυναίκα στο blog της “Lyssas Lounge” έγραφε διάφορες ιστορίες, μέχρι που την προσέγγισε ο γερμανικός εκδοτικός οίκος WAZ.
Η συνεργασία της Μπόρχερτ με τον WAZ δεν σταμάτησε εκεί, αφού σε ελάχιστο χρονικό διάστημα βρέθηκε αρχισυντάκτης του τμήματος online του γερμανικού εκδοτικού συγκροτήματος. Και από εκεί, η άλλοτε ταπεινή blogger χρίσθηκε σύμβουλος της καγκελαρίου Ανγκέλα Μέρκελ, της οποίας και επιμελείται το προσωπικό blog…Με την ελπίδα ότι οι Έλληνες bloggers δεν έχουν τέτοιες φιλοδοξίες, σταματάμε εδώ και τους αφήνουμε να σας τα πουν, μέσα από τις επόμενες σελίδες, όπως εκείνοι τα ξέρουν...

Μάθε παιδί μου… blogging

Ή πώς κάποιοι ξεπέρασαν την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να γράφουμε ό,τι πιστεύουμε και με τα κουβαδάκια τους βρέθηκαν εδώ και καιρό σε άλλη... παραλία

επιμέλεια έρευνας: Χριστίνα Γαλανοπούλου

Παλιός δάσκαλος της δημοσιογραφίας -τηλεοπτικά διόλου γνωστός, ευτυχώς- σε κουβέντες που είχε με δόκιμους δημοσιογράφους συνήθιζε να λέει: «Τα πρώτα δύο χρόνια στη δημοσιογραφία νιώθεις μια ορμή και μια τρομάρα... Ορμή για το ρεπορτάζ, για την είδηση, τρομάρα μην και τα κάνεις σκατά... Τα επόμενα δύο χρόνια -και εφόσον οι γκάφες σου δεν είναι πολλές- σε πιάνει μια σαχλαμάρα. Και κορδώνεσαι και νομίζεις ότι κάποιος είσαι, ότι ασκείς εξουσία. Αυτό κρατάει καιρό. Για κάποιους κρατάει μια ζωή... Εν πάση περιπτώσει όσοι καταφέρουν να περάσουν αυτό το στάδιο γίνονται δημοσιογράφοι της προκοπής. Και να θυμάστε ότι εκείνοι που έχουν διάρκεια στον χώρο είναι αυτοί, οι δημοσιογράφοι-συγγραφείς. Αυτοί που μακριά από το... “αποκλειστικό”, το πληρωμένο ρεπορτάζ ή το δημοσιοϋπαλληλίκι “μιλάνε” την είδηση στη γλώσσα του αναγνώστη».
Τα blogs -αν αποδεχθούμε ότι είναι η νέα μορφή έκφρασης και ενημέρωσης διά του «τυπωθείτω»- το ενδιάμεσο στάδιο του κομπασμού και της σαχλαμάρας φαίνεται ότι το ξεπέρασαν και μάλιστα πριν τη διετία. Άγνωστο πώς. Στην Ελλάδα τα blogs «ανθίζουν» τα τελευταία χρόνια. Με όλα τα καλά και τα κακά αυτής της «ανθοφορίας». Όπου καλά, βάλτε χιούμορ, έξυπνες πένες, χωρίς αυτολογοκρισία και χωρίς... εξαρτήσεις. Όπου κακά, βάλτε παρεξηγήσεις, αγωγές, μηνύσεις και δικαστήρια (όχι που θα γλίτωναν από τον Τυποκτόνο), ενδεχομένως σπιλωμένες υπολήψεις και σε -ευτυχώς- λίγες περιπτώσεις «πληρωμένες» ειδήσεις.
Θα ήταν γενίκευση του κερατά να γραφτεί ότι όλοι οι bloggers έχουν ταλέντο ή είναι ενδιαφέροντες. Ωστόσο, δεν τίθεται αμφιβολία ότι, ειδικά τους τελευταίους μήνες, τα blogs έχουν δώσει το πιο ζουμερό κομμάτι γραφής που θα μπορούσαν να διαβάσουν (κυρίως) οι νέοι -οι οποίοι βάσει των στατιστικών «φτύνουν» συστηματικά τις εφημερίδες- και έχουν γραφτεί πανέξυπνα πράγματα που πολλοί καθιερωμένοι και γνωστοί γραφιάδες ζηλεύουν, και γι’ αυτό κατηγορούν. Γιατί όμως το κατεστημένο των ΜΜΕ -έστω κι αν δεν το ομολογεί ανοιχτά- φοβάται τα blogs; Γιατί τα «ρημάζει» και τα «κλέβει», αρπάζοντας ολόκληρες ειδήσεις και αποκλειστικά έγγραφα -κυρίως από τα δημοσιογραφικά blogs- χωρίς να τολμά να αναφέρει την πηγή; Για τον απλούστατο λόγο ότι μερίδα του κατεστημένου αυτού δεν κάνει καλά τη δουλειά της. Συν τοις άλλοις, της λείπει η φαντασία, η φρεσκάδα, να συνδυάσει λέξεις και ειδήσεις σε ένα όχι γυαλιστερό, αλλά λαχταριστό πακετάκι που κάνει τον αναγνώστη να θέλει να διαβάσει κι άλλο.
Στο προηγούμενο διάστημα, πολλά γράφτηκαν για την ελληνική blogόσφαιρα.
Κυρίως, με αφορμή τον θάνατο της blogger Αμαλίας Καλυβινού και των όσων φόρα παρτίδα έγραφε για το σύστημα υγείας στο blogs της.
(Η κοπέλα -αν και έγραφε καιρό για τα όσα είχε περάσει εξαιτίας της επάρατης νόσου- ανακαλύφθηκε σχεδόν μετά θάνατον και «έφτασε» μέχρι τη Βουλή. Εκεί βέβαια και ενώ το θέμα ανακίνησε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, κάποιοι –αρχικά- είχαν την ηλιθιώδη σεμνοτυφία να μη δέχονται τα γραπτά του blog της, επειδή, κατά την άποψη τους, περιείχαν... υβριστικές φράσεις.)
Στις σελίδες που ακολουθούν προτιμήσαμε να δώσουμε τον λόγο -σε κάποιες περιπτώσεις και το πληκτρολόγιο- σε μερικούς από τους πιο δημοφιλείς bloggers στην ελληνική blogόσφαιρα.
Οι περισσότεροι ανταποκρίθηκαν αμέσως στο κάλεσμα και τα όσα γράφουν -για την πολιτική, για τα media, για την ενημέρωση, για τη χαρά τού να γράφεις, έστω κι αν γράφεις χαζομάρες- είναι ενδεικτικά των όσων πρέπει να περιμένουμε από το blogging εντός και εκτός επικρατείας.
Πολλοί από αυτούς ομολογούν πράγματα που όλοι στα ΜΜΕ τα ξέρουν και παριστάνουν ότι δεν συμβαίνουν (χα, χα, χα, κύριε Σόμπολε). Όπως ότι σε σχεδόν κανένα έντυπο ο συντάκτης -όχι ο δημοσιογράφος, αλλά ακόμη και αυτός που απλώς στέλνει μια επιστολή διαμαρτυρίας σε μια εφημερίδα- λογοκρίνεται και ελάχιστες πιθανότητες έχει να δει το κείμενό του δημοσιευμένο όπως το έγραψε, όταν αυτό αφορά: δημόσια πρόσωπα, μεγάλα ονόματα των ΜΜΕ και της πολιτικής ζωής, επιχειρηματίες...
Άλλοι εμφανίζονται μέσα από τα κείμενά τους πιο χαλαροί και άλλοι έτοιμοι να πάρουν τα όπλα. Πάντως, όλοι με τον τρόπο τους εννοούν ότι ο μόνος τρόπος για να πάει μπροστά κάτι -σύστημα, δουλειά, λαός, ιδέες- είναι να γράφουν και να διαβάζουν όλοι. Κι ας γράφουν και βλακείες, δεν πειράζει. Τις γράφουν ανθρώπινα, ρε παιδί μου, γλυκά, χαριτωμένα, χωρίς να ‘χουν πάνω από το κεφάλι τους κάποιον να τους λέει ότι «το ύφος» και «η γραμμή» δεν συμπλέουν με αυτές του περιοδικού, της εφημερίδας, του αρχισυντάκτη τέλος πάντων!
Στην παγκόσμια blogόσφαιρα αυτή τη στιγμή έχουν καταμετρηθεί περισσότερα από 70 εκ. blogs. Στην Ελλάδα έχουμε αρκετά παλιά και αμέτρητα καινούργια με θεματολογία που καλύπτει και τους πιο απαιτητικούς: από blog που ασχολείται με τα... παράθυρα της Ελλάδας (πώς είναι τα παράθυρα της Σαντορίνης και πώς της Ηπείρου - parathyra.blogspot.com), μέχρι blogs αφιερωμένα στην κακία «που είναι υγεία» (kakies.blogspot.com)...
Ενδιάμεσα μπορεί κανείς βρει ενότητες για τον Τύπο, τα media, την πολιτική, τον αθλητισμό, το σεξ (και όοολες τις εκφάνσεις του), κοινώς τα πάντα. Όπως μπορεί να βρει posts για την ελευθερία στο διαδίκτυο, κάτι που ενώνει όλους τους bloggers, κυρίως με αφορμή την πρώτη δίκη εναντίον ενός μέλους τους επρόκειτο να γίνει στις 21 Ιουνίου, η γνωστή πλέον υπόθεση Τσιπρόπουλου.
Η ανερχόμενη δύναμη των blogs -μπορεί να τη μετρήσει κανείς στον αριθμό επισκέψεων και στον φόβο αρκετών δημόσιων ταγών του τόπου που με αγωνία συνδέονται κάθε μέρα μπας και γράφτηκε κάτι που τους αφορά...- μετράται και στο γεγονός ότι τα ΜΜΕ πολλές φορές θέλησαν να τους κάνουν κομμάτι τους. Σκεπτόμενα πονηρά βέβαια, ότι όταν κάποιον από ερασιτέχνη τον κάνεις επαγγελματία, αυτομάτως τον κάνεις και μέρος του συστήματος...
Περίπου τέτοια είναι και η περίπτωση της Καταρίνα Μπόρχερτ, γνωστής και ως blogger της χρονιάς. Η 33χρονη γυναίκα στο blog της “Lyssas Lounge” έγραφε διάφορες ιστορίες, μέχρι που την προσέγγισε ο γερμανικός εκδοτικός οίκος WAZ.
Η συνεργασία της Μπόρχερτ με τον WAZ δεν σταμάτησε εκεί, αφού σε ελάχιστο χρονικό διάστημα βρέθηκε αρχισυντάκτης του τμήματος online του γερμανικού εκδοτικού συγκροτήματος. Και από εκεί, η άλλοτε ταπεινή blogger χρίσθηκε σύμβουλος της καγκελαρίου Ανγκέλα Μέρκελ, της οποίας και επιμελείται το προσωπικό blog…Με την ελπίδα ότι οι Έλληνες bloggers δεν έχουν τέτοιες φιλοδοξίες, σταματάμε εδώ και τους αφήνουμε να σας τα πουν, μέσα από τις επόμενες σελίδες, όπως εκείνοι τα ξέρουν...