ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Σάββατο 25-8-07, Σητεία Κρήτη. Διακοπές σε ένα ωραίο μέρος με φίλους.
Η Ελλάδα καίγεται από άκρη σε άκρη, οι νεκροί και οι αγνοούμενοι αυξάνουν ώρα με την ώρα. Τι διάολο; Εμείς κάνουμε διακοπές και ο Μωριάς καίγεται; Αισθάνομαι σαν ανήμερο θηρίο στο κλουβί. (Είμαι και εθελοντής δασοπυροσβέστης).
Δεν πάω για μπάνιο στη θάλασσα. Ψάχνω για εισιτήρια να φύγουμε. Βρίσκουμε μόνο για Δευτέρα από Ηράκλειο χωρίς καμπίνα, . . . έχουμε και το αυτοκίνητο. Θέλω να φύγω με το αεροπλάνο για να πάω να βοηθήσω στις φωτιές αλλά, η Μαρίνα πως θα γυρίσει μόνη της;
Κυριακή απόγευμα δεν πάει άλλο. Κάθομαι να αποτυπώσω σε μια κόλλα χαρτί τα συναισθήματά μου για τις καταστροφές που βλέπω στην ΤV. Μάταιος κόπος, το μυαλό δεν μπορεί να σκεφτεί, το χέρι δεν έχει διάθεση και το στυλό αρνείται να συμμετέχει. Σκίζω χαρτιά και συνειδητοποιώ ότι τα ελληνικά μου είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν αυτό που διαισθάνομαι ότι έχει συμβεί. Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψεις. . .
Δευτέρα βράδυ στο καράβι. Καμία τριανταριά ταξιδιώτες καθόμαστε κοντά στην ΤV, βλέπουμε την ανείπωτη καταστροφή και βρίζουμε κάθε φορά που βλέπουμε πολιτικό.
«Μαρίνα κάτι πρέπει να κάνουμε για να βοηθήσουμε, να οργανώσουμε τη συγκέντρωση και την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στους πυρόπληκτους». Άστραψε η ματιά της Μαρίνας. Σειρά έχει τώρα η μητέρα της. Χωρίς δεύτερη κουβέντα η κυρά Μαρία συμφωνεί τηλεφωνικά με χαρά.
Είναι η ώρα που γεννιούνται οι έλληνες ενεργοί πολίτες.
Σε μια λευκή κόλλα χαρτί φτιάχνω μια πρόχειρη ανακοίνωση, ότι το Σάββατο 1-9-07 στην πλατεία του Αγίου Αντωνίου στο Περιστέρι συγκεντρώνεται ανθρωπιστική βοήθεια και ζητώ από τον πλοίαρχο! να το ανακοινώσει για να ενημερωθούν οι ταξιδιώτες για την προσπάθεια.
Τρίτη βράδυ ξεκινά η αποστολή e-mail, sms, και fax με τη συνδρομή και του μικρού αδερφού της Μαρίνας, του Κώστα, σε όλες τις διευθύνσεις που έχουμε στα κινητά μας και στους υπολογιστές μας, στα Μ.Μ.Ε στο press-gr και σε κάποια blogs.(ούτε dsl σύνδεση δεν έχουμε).
Την επόμενη ημέρα τα τηλέφωνα χτυπούν ασταμάτητα, τις περισσότερες φορές κλείνουμε βουρκωμένοι τη συσκευή, από την διάθεση των ανθρώπων να βοηθήσουν. Κύμα συμπαράστασης και βοήθειας από όλη την Ελλάδα, από την Κρήτη μέχρι την Κομοτηνή, και από τη Ρόδο έως την Κέρκυρα. Μια βόλτα στην μπλογκόσφαιρα δείχνει ότι πάνω από 80 μπλογκς έχουν ανεβάσει την πρωτοβουλία. Επίσης ο Σκάϊ tv αλλά κυρίως το ραδιόφωνό του έχουν υιοθετήσει την πρωτοβουλία, όπως και άλλα Μ.Μ.Ε ηλεκτρονικά αλλά κυρίως έντυπα.
Παρασκευή βράδυ ψάχνοντας τον πιο αξιόπιστο τρόπο διαχείρισης και παράδοσης της βοήθειας μιλώ με έναν από τους επιζώντες του μακελειού της Αρτέμιδος, με τους 25 νεκρούς, ο οποίος μου μεταφέρει τον λόγο θανάτου τόσων ανθρώπων άδικα, όπως τα έζησε ο ίδιος. Αυτό ήταν .Δεν αντέχω άλλο, βγαίνω να πιω έναν καφέ, να πάρω λίγο αέρα… και καταλαβαίνω ότι 4 ημέρες δεν έχουμε βγει από το σπίτι, τρώμε όποτε θυμηθούμε από delivery και τσιγάρα μας φέρνει η κυρά Μαρία.
Σάββατο πρωί 1-9 -07 πλατεία Αγίου Αντωνίου. Εκατοντάδες άνθρωποι από το υστέρημά τους, φέρνουν πράγματα. Παιδιά, νέοι, γέροι, μετανάστες, κουβαλούν με τα χέρια κιβώτια, μια κυρία με καρότσι από super market από την Κηφισιά το φέρνει με τον ηλεκτρικό και το μετρό, με ναυλωμένα ταξί από διάφορες περιοχές της Αττικής με εντολή να φθάσουν στα χέρια μας, με ταχυμεταφορές από την Κομοτηνή.
Νέα παιδιά 10 έως 15 ετών βοηθούν στο πακετάρισμα αλλά και στο φόρτωμα επί ώρες, άνθρωποι όλων των ηλικιών φέρνουν πράγματα και κάθονται μες το λιοπύρι να βοηθήσουν (είχε 40 C εκείνη τη μέρα), οι οδηγοί των φορτηγών το ίδιο, μας έρχονται προσφορές για τα έπιπλα και τον οικιακό εξοπλισμό δύο σπιτιών καθώς και για την ανάληψη των σπουδών δύο φοιτητών. Πραγματικά συγκλονιστική η συμμετοχή και η προσφορά.
Τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί ακόμη και το κρατικό κανάλι της Αυστρίας, ARD, καταγράφουν την προσφορά και το φιλότιμο των Ελλήνων.
Σάββατο βράδυ έχουν γεμίσει 4 φορτηγά με 7 μέτρα καρότσα, τα οποία ασφαλίζονται και φυλάσσονται μέχρι το επόμενο πρωί που θα πάνε στον προορισμό τους. Συγκεντρώθηκαν 19 τόνοι ανθρωπιστικής βοήθειας (100 κυβικά), πάνω από 4 τόνους ξηρά τροφή, παιδικές τροφές, πάνω από 1200 μπουκάλια νερό, χυμούς, είδη καθαριότητας και υγείας για μωρά, γέροντες και γυναίκες, είδη οικιακού εξοπλισμού, σχολικά είδη, γύρω στα 1400 παιδικά παιχνίδια, κλινοσκεπάσματα, περίπου 6 τόνους ρούχα, αλλά ακόμη και κούνιες, ποδήλατα, παιδικά καθίσματα αυτοκινήτου, γυαλιά ηλίου και πολλά άλλα.
Αναρωτιέμαι πως μας εμπιστεύτηκε τόσος κόσμος, άγνωστος σε εμάς; (πάνω από το 90%). Ίσως γιατί ήμασταν πολύ αληθινοί στις απαντήσεις που δώσαμε στα Μ.Μ.Ε και στις τηλεφωνικές ερωτήσεις, ίσως γιατί την επόμενη μέρα το πρωί τα πήγαμε και τα παραδώσαμε οι ίδιοι και όποιος ήθελε μπορούσε να έρθει μαζί στην αποστολή, ίσως γιατί δεν είμαστε επαγγελματίες εθελοντές, ίσως γιατί μαζί με μας σηκώθηκαν από τους καναπέδες και άλλοι, ίσως γιατί το ένστικτο του Έλληνα δεν κάνει εύκολα λάθος.
Κυριακή πρωί ξεκινάμε και μαζί έρχονται και νέοι που βοηθούσαν όλη την προηγούμενη ημέρα.
Φτάνουμε στα χωριά της Ζαχάρως με σφιγμένο στομάχι. ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΑΧΤΗ, ΚΑΠΝΟΣ ΚΑΙ ΜΥΡΩΔΙΑ ΚΑΜΕΝΟΥ.
Αφού παραδίδουμε την ανθρωπιστική βοήθεια σε διάφορα χωριά αλλά και στην αποθήκη της Ζαχάρως, την διαχείριση της οποίας αλλά, και την παράδοση την έχουν αναλάβει οι πρόσκοποι αρχίζουμε την περιήγησή μας. (Αρίνη, Ροδινά, Σχίνοι, Σμέρνα, Μάκιστος, Αρτέμιδα κ. τ. λ).
Συναντούμε ανθρώπους οικονομικά κατεστραμμένους αλλά και χαροκαμένους, προβληματισμένους να μην ξεχαστούν μετά τις εκλογές, αλλά και για τον κίνδυνο ερήμωσης των χωριών από τους νέους.
Άνθρωποι οι οποίοι όμως παρ’ όλα αυτά είναι αξιοπρεπείς, ηθικότατοι και φιλόξενοι. Προσπαθούν να μας φιλέψουν από το συσσίτιο που είχε μοιραστεί λίγο πριν, είτε δίνοντάς μας κουλουράκια για το δρόμο και λέγοντάς μας πως το μεγαλύτερο κουράγιο, τους το δίνει η παρουσία του ξένου κόσμου και η ζεστή καλημέρα που ακούνε από αγνώστους. Δεν ξέρω ποιος έδινε κουράγιο σε ποιον, εμείς σε αυτούς ή αυτοί σε εμάς; Είχαμε σκοπό να γυρίσουμε την ίδια μέρα, δεν γινόταν όμως. Θέλαμε να δούμε, να ακούσουμε, να αφουγκραστούμε το θάρρος αλλά και την περηφάνια αυτών των ανθρώπων, αυτών των αετών των βουνών της Ηλείας που θα στέκονται εκεί αγέρωχοι μέχρι να ξαναφτιάξουν τις φωλιές τους.
Φεύγοντας από εκεί αποφασίσαμε να περάσουμε από την αρχαία Ολυμπία. Τελικά είχε δίκιο ο υπουργός. Υπήρχαν μερικά δέντρα στην αρχαία πόλη που δεν είχαν καεί. Στον Κρόνιο λόφο οι φλόγες είχαν ακουμπήσει ακόμη και το τείχος της αρχαίας πόλης, μέχρι και το πρανές του σταδίου ήταν καμένο, όπως επίσης και από την πλευρά του μουσείου
το μόνο που είχε διασωθεί ήταν το κτίριο του μουσείου όχι γιατί το έσωσαν αλλά γιατί ήταν από τσιμέντο και γυαλί.
Ένα είναι σίγουρο, το τι έχει συμβεί σ’ αυτές τις περιοχές, αλλά και στις ψυχές, δεν περιγράφεται με λέξεις και εικόνες, είναι η απόλυτη καταστροφή, ο Δάντης όταν έγραφε την «κόλαση» η φαντασία του δεν είχε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο.
Είναι Κυριακή 9-9-07, μια εβδομάδα μετά, και όμως το στομάχι είναι κόμπος. Από την ημέρα που γυρίσαμε από τα χωριά της ορεινής Ηλείας που πέρασε η φωτιά και ο θάνατος, αλλάζουμε ως άνθρωποι.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

Για την αντιγραφή: Διομήδης Στάθης