Το σκάνδαλο του ΟΠΕΠ δεν εστιάζεται μόνο στον τελευταίο χρόνο, κατά τον οποίο Πρόεδρος είναι η αυτού Μεγαλειότης κ. Μιχάλης Σιώψης. Ο Μιχαλάκης, είπαμε ότι είναι βιαστικός και άπληστος και γι αυτό έχουν αρχίσει να βγαίνουν στη φόρα από διάφορες πηγές, όσα διαβάζουμε στα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ και στο press-gr.
Στο κόλπο ΟΠΕΠ ήταν και η προηγούμενη παρέα του Πολιτισμού, (Φάνη, Τατούλης, Ζαχόπουλος, Μαύρος), οι οποίοι ,ναι μεν δεν είχαν τις άριστες σχέσεις μεταξύ τους, εκτελώντας όμως κοινές εντολές άνωθεν (μέσω οδηγιών του αντʼ Αυτού 3ου της παρέας στο Υπουργείο, κολλητού της Νατάσσας), έπρεπε να τα βρουν και να δουν πως θα αξιοποιήσουν με τον καλύτερο τρόπο το μαγαζί. Έτσι παρά το γεγονός ότι μέχρι να αναλάβει την εξουσία η ΝΔ φώναζε για σκάνδαλα στον ΟΠΕΠ με την Πολιτιστική Ολυμπιάδα, μόλις ανέλαβε, είδαν ότι το μαγαζί προσφέρεται για μάσα, και δεν ήταν σωστό να ασχοληθούν με τα σκάνδαλα του παρελθόντος, αφού υπάρχει το παρόν και το μέλλον γι αυτά.
Βέβαια η Πολιτιστική Ολυμπιάδα και τα χρήματα της είχαν τελειώσει και άλλο όραμα και δικαιολογία για να πάρει χρήματα ο ΟΠΕΠ δεν υπήρχε. Άσε που και τα χρήματα στο ταμείο του Υπουργείου Πολιτισμού ήταν ανέκαθεν λίγοστά.
Έτσι τη μόνη δυνατότητα για φαγοπότι προσέφεραν τα έργα του ψηφιακού τομέα που είχαν αρκετά χρήματα (35 εκατ. ) τα οποία είχαν μείνει ανέπαφα από το ΠΑΣΟΚ.
Στην αρχή και για 10 μήνες, δεν γινόταν απολύτως τίποτε. Έψαχναν να βρουν λύσεις για το πως θα διοχετευτούν αυτά τα χρήματα σε συγκεκριμένες τσέπες και πως θα αξιοποιηθούν προς προσωπικό και κομματικό όφελος.
Πρώτη μεγάλη αφορμή βέβαια ήταν το μεγαλύτερο ψηφιακό έργο, προϋπολογισμού 12 εκατ. , αυτό των «φορητών ξεναγών για τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους της χώρας». Για το έργο αυτό υπήρχε και άλλοθι. Ο διαγωνισμός είχε προκηρυχθεί επί ΠΑΣΟΚ και κανένας δεν μπορούσε να τους κατηγορήσει για φωτογραφικές προδιαγραφές και για στησίματα. Έλα όμως που επειδή δεν ήξεραν καλά τη δουλειά η μια γκάφα και παρανομία διαδεχόταν την άλλη.
Πρώτα όρισαν μια Επιτροπή δικών μας παιδιών, που είχε εκπροσώπους από όλα τα παιδιά της παρέας: Πρόεδρος ο κ.Δ.Λυμπερόπουλος, καθηγητής από την Πάτρα, υπόδικος για πλαστογραφία επιταγής μιας φοιτήτριας του, ο κ. Μεταλληνός, διευθυντής του γραφείου της Φάνης και κολλητός του Ρουσόπουλου, ο κ. Π. Λιναρδής καθηγητής στο Αριστοτέλειο (το γνωστό πανέπιστημιο που έδωσε το διδακτορικό στη Νατάσσα), ο κ. Αντωνετσής, σύμβουλος της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών συστημάτων, ο κ. Γ.Τζιαμπίρης, σύμβουλος στον ΟΠΑΠ (η μάνα του έδωσε το διδακτορικό στη Νατάσσα και ο ίδιος έχει εταιρεία που είχε ακουστεί για κάποια περίεργα αλισβερίσια στον ΟΠΑΠ), Δ. Ασκούνης, καθηγητής στο ΕΜΠ, ο κ. Δημόπουλος, καθηγητής ΤΕΙ Πειραιά (ποια η σχέση του με τον άλλο Δημόπουλο του ΟΠΕΠ; Τον άνθρωπο που κινεί υπογείως όλα τα νήματα και παραμένει με όλους τους προέδρους) και βέβαια η αυτού μεγαλειότης κ. Γιάννης Σακελλαράκης, ο γνωστός γηραιός αρχαιολόγος που όλως τυχαίως ήταν και στην Επιτροπή, ήταν και στο Δ.Σ. του ΟΠΕΠ και ήταν και μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου.
Αυτή λοιπόν η Επιτροπή κατάφερε να δείξει το άσπρο – μαύρο. Έλα όμως που έτσι βγαίνουν πιο πολλά χρήματα. Γιατί αν πας σε κάποιον που έχει μια κακή και χωρίς τύχη προσφορά και του πεις πόσα θα δώσεις για να κερδίσεις το διαγωνισμό, σίγουρα αυτός θα υποσχεθεί περισσότερα από κάποιον άλλο που έχει σοβαρές πιθανότητες να κερδίσει αξιοκρατικά το διαγωνισμό. Έτσι η Επιτροπή χωρίς καμιά αναστολή και λειτουργώντας απολύτως με δόλο (ο δόλος τεκμηριώνεται εύκολα αν κάποιος διαβάσει τα πρακτικά και τις προσφορές των υποψηφίων ) αλλοίωσε απόλυτα το αποτέλεσμα του διαγωνισμού «και έτσι οι πρώτοι έσονται τελευταίοι».
Βέβαια, έστω και αν κάποιοι άλλοι μεσάζοντες είχαν φροντίσει να τα βρουν με όλους και να προεισπράξουν μίζες (σε επιταγές) από όλους σχεδόν τους συμμετέχοντες θεωρώντας ότι έτσι τα πνεύματα θα είναι ήρεμα και ότι το πράγμα θα πάει μαλακά μέχρι τέλους, τίποτε δεν πήγε όπως έπρεπε. Είπαμε τα παιδιά δεν ήξεραν κι έκαναν γκάφες. Έπρεπε όμως όλοι να υπακούσουν στις άνωθεν εντολές (ο Ζαπάτα ήταν από κοντά και παρακολουθούσε κάθε λεπτομέρεια) κι έτσι σαν καλοί στρατιώτες να εκτελούν, χωρίς να κάνουν πίσω, ανεξάρτητα από το προσωπικό και ηθικό κόστος (εξάλλου δεν ήταν και τα καλύτερα παιδιά). Έτσι άρχισαν οι ενστάσεις, οι προσφυγές, τα ασφαλιστικά μέτρα να πέφτουν βροχή γιατί οι υπόλοιπες εταιρείες αντιλαμβανόντουσαν ότι τους κοροϊδεύουν και πάνω και κάτω από το τραπέζι.
Και πριν καλά περάσουν δυο χρόνια διαλύθηκε η παρέα. Η νέα παρέα (Βουλγαράκης, Ζαχόπουλος, Μαύρος) δεν μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα. Εξάλλου ο Βουλγαράκης είχε πλέον άλλοθι. Η επιτροπή των ει – δικών (μας παιδιών) που ορίστηκε από τους προηγούμενους ανέδειξε πρώτη μια εταιρεία. Τι φταίει αυτός ; Εξάλλου ο Ζαπάτα ήταν στη θέση του και αν κάποιος θα έφερε την ευθύνη θα ήταν αυτός. Έλα όμως που οι άλλες εταιρείες επέμεναν και πλέον και ο ίδιος ήταν κοινωνός και συνεργός στην απόλυτη παρανομία που είχε γίνει και επομένως η καυτή πατάτα ήταν στα χέρια του. Αν και ο Ζαπάτα που προεδρεύει του αρχαιολογικού συμβουλίου με γρήγορες διαδικασίες ενέκρινε την κατακύρωση του έργου στην Hewlett Packard (που είχε δώσει ήδη την πρώτη δόση της δίολου ευκαταφρόνητης μίζας), ως απολύτως κατάλληλης και ενδεδειγμένης για τους αρχαιολογικούς χώρους, ο Βουλγαράκης κράτησε 3 μήνες την απόφαση στο συρτάρι του, μέχρι τον Αύγουστο που «οι μύγες είναι παχιές» και λίγο πριν αποχωρήσει ο Μαύρος και έρθει ο Μιχαλάκης, υπέγραψε και ο Μαύρος κατακύρωσε το έργο μέσα στο δεκαπενταύγουστο (οι εταιρείες είχαν δικαίωμα να κάνουν προσφυγή πρακτικά μόνο τη Δευτέρα 14 Αυγούστου !!!).
Σε όλη αυτή την ιστορία κρίσιμο ρόλο έπαιξαν οι νομικοί και οι δικαστές, που κατάφεραν με δικανικά τερτίπια να τους βγάλουν όλους λάδι. Και μιλάω και για τους δικαστές εντός του νομικού συμβουλίου του ΟΠΕΠ και τους δικαστές των πρωτοδικείων που κάθε άλλο παρά αδέκαστοι ήταν.
Μετά από 2-3 βδομάδες ανέλαβε ο Μιχαλάκης. Και τη συνέχεια λίγο πολύ την γνωρίζετε. Παραιτήθηκε η πρώτη Hewlett Packard για άγνωστους λόγους και δώσαν τη δουλειά στη δεύτερη Siemens, παρακάμπτωντας με δολοπλοκίες τα πολύ σοβαρά προβλήματα εφικτότητας που είχε η τεχνική λύση που πρότεινε.
Από αυτή την ιστορία προκύπτουν τα εξής συμπεράσματα:
- Κανένα πολιτικό ή πολιτικά διορισμένο πρόσωπο δεν φαίνεται να έχει ευθύνη. Μια επιτροπή δήθεν έμπειρων και καταξιωμένων επιστημόνων έβγαλε ένα αποτέλεσμα που όλοι όφειλαν να το σεβαστούν.
- Όλοι εκτέλεσαν τις άνωθεν εντολές και έτσι το αφεντικό έμεινε ευχαριστημένο.
- Τελικά αυτός που με τόσο κόπο έβγαλαν πρώτο παραιτήθηκε, και την δουλειά την πήρε αυτονόητα ο δέυτερος. Έτσι γιατί να φταίει ή να τα έχει αρπάξει κάποιος; Όλα ήταν αποτέλεσμα απρόοπτων γεγονότων.
Προκύπτουν όμως και τα εξής θέματα:
- Αξιολόγησε ορθά η Επιτροπή ή μήπως όλη η αξιολόγηση ήταν φαύλη; Μήπως η σειρά έπρεπε να είναι τελείως διαφορετική και αυτοί που βγήκαν μπροστά θα έπρεπε να είχαν αποκλειστεί από την αρχή; Μήπως τεκμηριώνεται δόλος στις αποφάσεις της Επιτροπής;
- Μήπως όλα αυτά έγιναν εν γνώσει των πολιτικών προσώπων της ιστορίας; Τι έπρεπε να κάνουν και δεν έκαναν όταν έγιναν επίσημα γνώστες της φαυλότητας της Επιτροπής;
- Μήπως τελικά όλοι ήταν δέσμιοι μιας άνωθεν εντολής, την οποία δεν μπορούσαν να παρακούσουν;
- Και καλά οι διακεκριμένοι συνταξιούχοι δικαστές που ήταν στον ΟΠΕΠ (οι κκ. Γεωργούλιας, Μπότσος, Παπαπετρόπουλος, Κατσίρης) τα δέχτηκαν όλα ; Οι δικαστές των ασφαλιστικών πως δικαίωναν πάντα τον ΟΠΕΠ, αν υπήρχαν τόσες παρανομίες στη διαδικασία αξιολόγησης;
- Και τέλος πάντων δεν τα πήρε κανένας;
Αυτά είδε ο Μιχαλάκης και μόλις ανέλαβε κατάλαβε ότι μπορεί κι αυτός να αλωνίσει. Κι επειδή είναι γρήγορος και αδίστακτος, την έκανε τη γκάφα και κινδυνεύει να τους πάρει όλους μαζί του. Έτσι συνέχισε τα όργια στους υπόλοιπους διαγωνισμούς και επειδή είναι έξυπνο πουλί πιάστηκε από τη μύτη.
Η συνέχεια στις οθόνες σας. Μείνετε on-line
.jpg)
