Η ουδετερότητα του ΣτΕ

Με αφορμή τη διαμάχη για τον αγιασμό

Του Στέφανου Βέγα

Ο Πρόεδρος του ΣτΕ αποφάσισε να εγκαινιάσει και εφέτος (όπως και πέρυσι) το νέο δικαστικό έτος με αγιασμό (την Πέμπτη, 27-9-07). Στην απόφαση αντιδρά η Ένωση Δικαστικών Λειτουργών του Ανωτάτου Δικαστηρίου, που εξέδωσε και σχετική ανακοίνωση, όμοια με την εκδοθείσα πέρυσι από το προηγούμενο Δ.Σ. Εντύπωση προκαλεί το σκεπτικό της ανακοινώσεως.
Προσοχή! Δεν αναφέρομαι στον αγιασμό, αν πρέπει να γίνει ή όχι. Το θέμα μου είναι μόνο το σκεπτικό της ανακοινώσεως. Αν αυτό ευσταθεί.
Λέγουν λοιπόν οι δικαστές ότι:
“Ο ρόλος του ΣτΕ ..., επιφορτισμένου με τη δικαστική προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, ... χωρίς διακρίσεις λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων, επιβάλλει αυστηρή θρησκευτική ουδετερότητα”.
Πρόκειται για ριζικό λάθος, που αντιστρέφει τη λογική πορεία και καταστρατηγεί τα ατομικά δικαιώματα του δικαστή.
Η ουδετερότητα είναι για τις δικαστικές αποφάσεις και όχι για τον δικαστή ή το δικαστήριο.
Ο δικαστής δεν υποχρεούται σε θρησκευτική ουδετερότητα. Δικαιούται να ακολουθεί όποια θρησκεία επιθυμεί ή και να μην ακολουθεί καμία. Εκείνο που επιβάλλεται είναι το ανεπηρέαστο των αποφάσεων που λαμβάνει από την προσωπική του πίστη.
Το σκεπτικό της ανακοινώσεως, ότι απαιτείται θρησκευτική ουδετερότητα του δικαστή και ευρύτερα του δικαστηρίου, προϋποθέτει ως μείζονα πρόταση του συλλογισμού τη διαμόρφωση των δικαστικών αποφάσεων επί τη βάσει των προσωπικών πεποιθήσεων του δικαστή. Προϋπολαμβάνει δηλαδή η ανακοίνωση ότι ο δικαστής, με βάση τη δική του πίστη αποφασίζει, κόβει και ράβει, υφαίνει και διακολλά, δικαιώνει και καταδικάζει.
Αυτό είναι ύβρις για τους δικαστές.
Αυτήν την ύβρη όμως περιέχει η ανακοίνωση των Συμβούλων της Επικρατείας που συνάγει ότι προκειμένου να αποφευχθούν τέτοια ατοπήματα στον τομέα της θρησκείας, απαιτείται πρώτα να επιβληθεί αυστηρή θρησκευτική ουδετερότητα στον δικαστή!
Το ατόπημα αναδεικνύεται και με άλλες εφαρμογές στο αυτό συλλογιστικό σχήμα. Το σχήμα είναι το ίδιο, οι έννοιες αλλάζουν.
Ήδη στην Ελλάδα διαμένουν άνθρωποι από πλήθος εθνών των υπό τον ουρανόν. Αυτονοήτως, οι δικαστικές αποφάσεις όσες αφορούν σε αυτούς, πρέπει να είναι δίκαιες και αμερόληπτες, χωρίς ίχνος ρατσισμού, να διακρίνονται για την αυστηρή “εθνική” τους ουδετερότητα.
Σύμφωνα με το παραπάνω σκεπτικό των Συμβούλων της Επικρατείας, για την επίτευξη της ουδετερότητος αυτής, πρέπει οι δικαστές να είναι “εθνικά” ουδέτεροι. Να μην έχουν ιθαγένεια ή εθνικότητα, να αποκρύπτουν ότι το δικαστήριο απαρτίζεται από Έλληνες, να μην το χαρακτηρίζουν ελληνικό, να μην αναρτούν την ελληνική σημαία.
Το αυτό συμβαίνει και με άλλες ανθρώπινες ιδιαιτερότητες: φύλο, σεξουαλικές ιδιομορφίες, ηλικία, κοινωνική τάξη, κάλλος κ.λπ.
Όταν δικαζόταν η Φρύνη με το ερώτημα του θανάτου, ο Υπερίδης την έσυρε σε εμφανές μέρος, ξέσκισε τους χιτωνίσκους της και φάνηκε γυμνό το στήθος της. Έκθαμβοι οι δικαστές τής χάρισαν τη ζωή.
Μπορούν να μας πουν οι συντάκτες της περιώνυμης ανακοινώσεως πώς θα εξασφαλιστεί εν προκειμένω η ουδετερότητα των δικαστών; Η ριζική λύση είναι μία: ευνουχισμός.
Και πράγματι, ευνουχισμένους δικαστές θέλει η ανακοίνωση. Να μην έχουν θρησκεία, να μην έχουν φύλο, ανδρός ή γυναικός, να μην έχουν σεξουαλικές ιδιαιτερότητες, να μην έχουν ηλικία, να μην ανήκουν σε καμία κοινωνική τάξη, να μην έλκονται από το κάλλος. Οφείλουν να είναι καθ’ όλα μουντοί και ουδέτεροι!
Το λάθος είναι τερατώδες και είναι κρίμα που έγινε πέρυσι και επαναλαμβάνεται φέτος στο σκεπτικό δικαστών ενός από τα ανώτατα δικαστήρια, οι οποίοι αποφασίζουν τελεσιδίκως για τις τύχες των ανθρώπων.
Παρόλα όσα στην αρχή είπα, επανέρχομαι στον αγιασμό για να επαναλάβω ότι δεν είναι αυτό το θέμα μου. Δεν θέλουν αγιασμό; Να μη γίνει ποτέ του και όλοι μας δίπλα τους. Όχι όμως με τέτοιο σαθρό σκεπτικό, που θίγει την υπόληψη σύνολου του δικαστικού σώματος.