Κείμενο στελεχών της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ

ΟΤΑΝ Η ΗΤΤΑ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΑΠΑΡΧΗ…
…ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΝΙΚΗΦΟΡΑΣ ΠΟΡΕΙΑΣ

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήταν είναι και θα παραμείνει ένα λαϊκό κίνημα που έχει διαδραματίσει σπουδαίο ρόλο στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Η δημοκρατία, η ανεξαρτησία και η λαϊκή κυριαρχία, αιτήματα για τα οποία αγωνίστηκε η γενιά του 1-1-4, η γενιά της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η γενιά της μεταπολίτευσης, διαπνέουν όλα αυτά τα χρόνια την μεγάλη δημοκρατική παράταξη και αποτέλεσαν τις βασικές αρχές της ιδρυτικής της διακήρυξης και έγιναν πραγματικότητα από τις κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. κατά τη μεταπολίτευση.

Η σχεδόν εικοσαετής διακυβέρνηση από το Σοσιαλιστικό Κίνημα έφερε στη χώρα την αναγέννηση της εθνικής αξιοπρέπειας, την αλματώδη ανάπτυξη της οικονομίας, την δημιουργία κράτους πρόνοιας και ατομικών δικαιωμάτων, την κοινωνική απελευθέρωση ασθενέστερων ομάδων του πληθυσμού κ.λ.π. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με λαϊκή εντολή και συμμετοχή όλων των Ελλήνων, πήρε μια τραυματισμένη χώρα (εμφύλιος, δικτατορία, οικονομική και πολιτική αστάθεια) και μέσα σε δύο δεκαετίες άλλαξε τον ρου της ιστορίας της και δημιούργησε την ισχυρή Ελλάδα-ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πυλώνα σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Νοτιοδυτικής λεκάνης της Μεσογείου.

Η πολύχρονη όμως διακυβέρνηση έφερε ως ένα βαθμό την κόπωση και την αλαζονεία της εξουσίας. Εμφανίστηκε κατά περιόδους μια νοοτροπία κομματικοποίησης του κράτους εκ μέρους μιας μερίδας στελεχών και η δράση τους στράφηκε όχι στην πολιτική, στην συνεχή ανανέωση και την πρόοδο, αλλά στην μεθοδολογία κατάκτησης της εξουσίας και στην διαχειριστική λογική. Αποτέλεσμα τέτοιων φαινομένων ήταν η δυσανασχέτηση ενός σημαντικού ποσοστού της ελληνικής κοινωνίας προς το ΠΑ.ΣΟ.Κ., η καλλιέργεια ενός κλίματος ότι οι διαφορές μεταξύ της δεξιάς και της Σοσιαλδημοκρατίας είναι δυσδιάκριτες και τελικά η εκλογική ήττα του 2004.

Η τριετία που πέρασε βρήκε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην αντιπολίτευση και τον Γ. Παπανδρέου στο τιμόνι του Κινήματος με μια αμφιλεγόμενη για τα παγκόσμια πολιτικά δεδομένα διαδικασία, την επιλογή του προέδρου από οποιονδήποτε πολίτη δήλωνε συμπαραστάτης στην νέα πορεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., είτε ως κομματικού μέλους, είτε ως απλού φίλου. Έτσι ο Γ. Παπανδρέου με ισχυρή υποστήριξη (ήταν άλλωστε ο μόνος υποψήφιος) προσπάθησε εν μέρει να πραγματοποιήσει το ζητούμενο του ελληνικού λαού από την παράταξή μας, το οποίο συμπυκνώθηκε στο σύνθημα «Γιώργο προχώρα άλλαξέ τα όλα»! Η σαφής αυτή απαίτηση του κόσμου ωστόσο πολλές φορές παρερμηνεύτηκε – αρκετές δε υιοθετήθηκε ως άλλοθι - και μεταφράστηκε σε αποστροφή του μεγάλου έργου των κυβερνήσεων Σημίτη, τον εκσυγχρονισμό των δομών και των θεσμών που οικοδόμησαν την ισχυρή Ελλάδα, των ιστορικών στόχων που τέθηκαν και υλοποιήθηκαν. Έτσι, φάνηκε σε όλους τους πολίτες ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αποστρέφεται τον ίδιο του τον εαυτό, υποβαθμίζει την σημαντική του συνεισφορά και στη βορά ενός νοσηρού κλίματος θυσιάζει τη σπουδαία του παρακαταθήκη.

Ωστόσο, τότε οι ευθύνες αποδόθηκαν. Η αναγκαία για ένα προοδευτικό κόμμα ανανέωση έγινε απόπειρα να πραγματοποιηθεί, και κάποια πρόσωπα που είχαν κουράσει με την συνεχή τους παρουσία στο πολιτικό γίγνεσθαι εδώ και είκοσι χρόνια, που έφερναν το λαό και ιδιαίτερα τους νέους, ολοένα και μακρύτερα από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., απομακρύνθηκαν. Αναζητήθηκαν φρέσκες ιδέες, νέες προτάσεις και αντίστοιχοι εκπρόσωποι στο κοινοβούλιο. Δυστυχώς όμως, κάποιοι δεν μπόρεσαν να αποχωριστούν την φιλοδοξία τους για εξουσία και η υπουργική καρέκλα φάνταζε αυτοσκοπός στα μάτια τους.

Η ευθύνη λοιπόν του Γ. Παπανδρέου ήταν μεταξύ άλλων η εποικοδομητική ανανέωση των προσώπων, η σταθεροποίηση της νοοτροπίας και της φυσιογνωμίας του Κινήματος προς την κατεύθυνση ενός σύγχρονου προοδευτικού κεντροαριστερού ρεύματος και η συνέπεια λόγων και έργων, που θα έφερνε ξανά την ελπίδα στον εργαζόμενο και στον μη προνομιούχο Έλληνα πολίτη.

Αυτό όμως δεν έγινε.

Δεν έγινε είτε λόγω των διαδικασιών χάριν θεάματος και εις βάρος της ουσίας, όπως το υποτιθέμενο συνέδριο για το κυβερνητικό πρόγραμμα, είτε λόγω της μόνο κατ΄ επίφαση συμμετοχικής δημοκρατίας με τη σύσταση πολλών και πολυπληθών επιτροπών που ουσιαστικά όποτε συνεδρίαζαν, ποτέ δεν κατέληγαν σε αποφάσεις και προτάσεις. Χαρακτηριστικά, κανείς ποτέ δεν μας εξήγησε γιατί η «διεφθαρμένη» νεολαία του κινήματος - όπως ακριβώς δήλωσε ο Πρόεδρος Γ. Παπανδρέου - διαλύθηκε με μια συνοπτική δήλωση εν μέσω μιας επετειακής εκδήλωσης, χωρίς σχέδιο για την επόμενη μέρα.

Κατ’ αντιστοιχία αυτής της ανακολουθίας, το πρόγραμμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν παρουσιάστηκε στον Ελληνικό λαό παρά μόνο λίγες μέρες πριν το στήσιμο της κάλπης. Οι διαδικασίες αυτές όφειλαν να πηγάσουν από τον λαό και να καταλήξουν σε αυτόν. Ο πολίτης δεν ένιωσε συμμέτοχος της νέας πρότασης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είτε γιατί δεν την έμαθε ποτέ, είτε γιατί η βάση του κινήματος ελάχιστα ρωτήθηκε.

Έτσι, φθάσαμε στην λαϊκή δυσαρέσκεια η οποία καταγράφηκε ως το αρνητικότερο εκλογικό αποτέλεσμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ από το 1977.

Λίγες μέρες λοιπόν μετά τις εθνικές μας εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου, οπότε η σκόνη της παρόρμησης και της νωπότητας του εκλογικού αποτελέσματος έχει κατακάτσει επαρκώς, είμαστε πλέον σε θέση να αναπτύξουμε τη συλλογιστική μας, την πολιτική μας ανάλυση και εν τέλει την καθαρή μας άποψη, αναφορικά με το τι συνέβη στις 16 του Σεπτέμβρη.

Η έωλη επίκληση στην ιστορική γνησιότητα του κομματικού χαρακτήρα του καθενός, η διακήρυξη ιεράς σταυροφορίας των αυθεντικών ΠΑΣΟΚων ενάντια στα εγκάθετα δαιμόνια που μηχανεύονται την πολιτική μας χειραγώγηση και αλλοτρίωση, η τηλεοπτική αντιπαράθεση τύπου τηλεριάλιτι, προσβάλλουν ακόμη περισσότερο τον νοήμονα προοδευτικό και σοσιαλιστή της εποχής μας.

Η συγκρότηση μιας στρατολογημένης προεδρικής φρουράς και ελεύθερων σκοπευτών του καφέ, η αλληλοεξόντωση «συντρόφων» με σκοπό την νίκη κατά των «αντιπάλων» για τη λύτρωση του χώρου, προκαλεί βαρύ αίσθημα ντροπής και απαξίωσης της πολιτικής στον πολίτη.

Όλα αυτά κάνουν τον απλό ψηφοφόρο να αναρωτιέται, σχεδόν ρητορικά:
«..Γιατί τελικά όλοι αυτοί οι αυτόκλητοι αρχισταυροφόροι της κομματικής καθαρότητας αναδύθηκαν από το χρονοντούλαπο;..

«..Μήπως τελικά πάντα η ξαφνική “ανακάλυψη” του εγκάθετου Εωσφόρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. υποδηλώνει φθηνή απόπειρα διατήρησης του αναξιοκρατικού κομματικού ελέγχου απ’ τους διορισθέντες πεπαλαιωμένους ιεροκήρυκες, ώστε η ευθύνη μιας ταπεινωτικής ήττας να αποδοθεί οπουδήποτε αλλού εκτός από τους ίδιους και τις πολιτικές τους επιλογές;..».

Καταθέτοντας λοιπόν τα σοβαρά αυτά ερωτηματικά, την αντιαίσθηση και το αίσθημα βαριάς προσβολής που μας έχει προκαλέσει όλος αυτός ο εσωκομματικός τραγέλαφος των τελευταίων ημερών, που κατά κόρον παρακολουθούμε στα τηλεοπτικά παράθυρα, λέμε ξεκάθαρα ότι:

Δεν μας εκφράζει αυτή η κατάσταση. Δεν μας αρμόζει αυτή η πολιτική νοοτροπία. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να απολογούμαστε για αυτήν την ανευθυνότητα.

Αντιθέτως, αισθανόμαστε την ευθύνη να αποτυπώσουμε με σαφήνεια την άποψή μας για την ουσία των αιτίων της ιστορικής ήττας, κυρίως δε για το τι μέλλει γενέσθαι στο Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα.
Οι ώρες κρίσης που βιώνουμε είναι ώρες ευθύνης, και τη μεγάλη ώρα της ευθύνης ο υπεύθυνος οφείλει πρώτα απ’ όλα να αναγνωρίσει τα λάθη του. Να τα αναγνωρίσει και να τα κατονομάσει, χωρίς φοβικά και δεισιδαιμονικού τύπου συμπλέγματα, ώστε να μπορέσει σταθερά και μεθοδικά να τα θεραπεύσει και να τα αποβάλλει.
Ποιο ήταν λοιπόν «το λάθος», που το εκλογικό σώμα διατύπωσε ρητά και κατηγορηματικά προς το ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Το βασικό πλαίσιο της απάντησης διατυπώνεται ως εξής:

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν έπεισε.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. των εκλογών του 2007 δεν έπεισε την κοινωνία και καμία από τις κοινωνικές ομάδες που το 2004 του απέδωσαν ευθύνες και το καταψήφισαν, όπως τους αγρότες του εισοδήματος πείνας ή τους εκατοντάδες χιλιάδες συμβασιούχους που η δεξιά διακυβέρνηση απέλυσε. Κυρίως δεν έπεισε τη νεολαία της χώρας, έχοντας ως αποτέλεσμα την εκτόξευση των ποσοστών των έτερων αριστερών κομμάτων στους νέους ανθρώπους. Την οποία όμως η παραδοσιακή αριστερά προφανώς και δεν «κέρδισε» πολιτικά, πόσο μάλλον δεν «παρήγαγε», αλλά απλά εισέπραξε από το χώρο μας ως ισχυρή δυσαρέσκεια και αποστροφή. Η νέα γενιά από τη μία αντιμετωπίζει τη λογιστική διαχείριση της ανεργίας από την κυβέρνηση, και από την άλλη τον ξύλινο και αόριστο λόγο της αριστεράς. Η μόνη διέξοδος μπορεί και πρέπει να είναι το ΠΑΣΟΚ που αγκαλιάζει τα οράματα και τις προσδοκίες τους.


Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν έπεισε εν κατακλείδι το μέσο Έλληνα, τον μη προνομιούχο πολίτη.

Τον πολίτη, που παρ’ όλο που είδε το βιοτικό του επίπεδο να διολισθαίνει, την κρατική του υπόσταση και υπερηφάνεια να ευτελίζεται, την αξιοκρατία στους θεσμούς και τον κρατικό μηχανισμό να καταβαραθρώνεται και το δημόσιο χρήμα να διασπαθίζεται απροκάλυπτα από τη δεξιά διακυβέρνηση, εντούτοις καταψήφισε πρωτοφανώς το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. των εκλογών του 2007 δεν έπεισε τους ίδιους τους οπαδούς του, η πλειοψηφία των οποίων έδωσε τη μάχη δίχως να πιστεύει στην νίκη, όσο και αν κάποιοι στο επικοινωνιακό επιτελείο του κόμματος προσπαθούσαν να αναστρέψουν, λοιδορώντας τις δημοσκοπήσεις και διαρρέοντας ακόμη και την ημέρα των εκλογών ότι η νίκη είναι κοντά.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. των εκλογών του 2007 δεν έπεισε εν τέλει τον ίδιο του τον εαυτό, για την ορθότητα των λόγων του, για την ορθότητα της αντιπολιτευτικής του τακτικής. Δεν μπόρεσε να πείσει τον εαυτό του ούτε καν για την ορθότητα της εσωκομματικής του λειτουργίας, για την ίδια του τη φυσιογνωμία. Νόμος της εκλογικής φύσης είναι ότι κόμμα που δεν πείθει δεν υπερψηφίζεται. Κυρίως δε, ότι κόμμα που δεν αντιλαμβάνεται πως δεν πείθει, καταψηφίζεται.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει ιδεολογία, έχει ιστορία, έχει πολιτικό αυτοπροσδιορισμό και θεμελιώδη στοιχεία αντιδιαστολής απέναντι στη Δεξιά. Όποιος θεωρεί πως αυτά πλέον δεν υπάρχουν ή κάπου στην πορεία χάθηκαν, έχει χρέος και υποχρέωση να το δηλώσει δημόσια και ξεκάθαρα. Όποιος θεωρεί πως υπάρχουν σήμερα κομματικά στελέχη που φέρουν την ευθύνη για μια τέτοια τυχόν κατάληξη, οφείλει να το καταθέσει. Όποιος ισχυρίζεται πως γνωρίζει ότι υπάρχει διεφθαρμένο σύστημα διαπλοκής που επιβουλεύτηκε ή τώρα επιχειρεί να επιβουλευτεί και να λαφυραγωγήσει το κόμμα, να μας δώσει τα φώτα του δημόσια και γενναία. Να μας βγάλει από την άγνοια και να μας αποκαλύψει την πικρή αλήθεια, όπως και αυτόν ή αυτή που την προσωποποιεί.

Ο,τιδήποτε άλλο περαν αυτού είναι απλά η φθηνή προσπάθεια κάποιων που κάνουν την ύστατη προσπάθεια πολιτικής επιβίωσης ενώ βυθίζονται από την κοινωνία στο τέλμα, κρεμάμενοι με απελπισία από τα κορδόνια του επικεφαλής τους.

Συμπερασματικά λοιπόν, η βάση είναι αυτή που πλειοψηφικά θα αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, τις ευθύνες σε αυτούς που τους αναλογούν και θα δώσει άμεσα την βέλτιστη δυνατή λύση για την επ’ αύριον.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. μπόρεσε να αφουγκραστεί σε κάθε εποχή τον παλμό της κοινωνίας και οδηγήθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη σε 5 εκλογικές νίκες μέσα σε 20 χρόνια.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με τον Γιώργο Παπανδρέου στο τιμόνι κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες και έδωσε μάχες.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με τον Γιώργο Παπανδρέου στο τιμόνι δεν έπεισε, και γνώρισε ήττες.

Οι ήττες αυτές είναι κάτι που δεν μπορεί και δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί με τη λογική του «..άλλοι σιωπούν, άλλοι τρέχουν να ξορκίσουν το δαιμονικό, άλλοι ρητορεύουν..».

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ιδρύθηκε από τον αείμνηστο ηγέτη του Ανδρέα Παπανδρέου ως ένα κόμμα σοσιαλιστικό, προοδευτικό, νικηφόρο και έτσι θα παραμείνει. Αυτό δεν είναι στην κρίση καμίας ηγεσίας να το διαπραγματευτεί, να το παραλλάξει ή να το απορρίψει. Είναι η ίδια η ταυτότητα και η φύση του κόμματος, που για κάθε ηγεσία οφείλει να θεωρείται με υπερηφάνεια ως δεδομένη.

Ο σοσιαλδημοκρατικός και προοδευτικός χαρακτήρας του κόμματος δεν χρήζει της κηδεμονίας κανενός.

Δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο κανενός έναντι κάποιου άλλου, δεν είναι προσδιοριστική ιδιότητα κάποιων ενάρετων έναντι των υπολοίπων μιαρών, δεν κληρονομείται, πόσο μάλλον δεν κληροδοτείται.

Σε αυτήν την κοινωνία, σε αυτή τη χώρα αξίζει ένα καλύτερο αύριο.
Σε όλους εμάς αξίζει ένα καλύτερο ΠΑ.ΣΟ.Κ, αυτό εκφράζουμε και για αυτό αγωνιζόμαστε.
Με υψηλή ευθύνη για το αύριο του κόμματος, με έντονο αίσθημα αγωνίας για μια καθοδική πορεία που τείνει να παγιωθεί και τον εκτροχιασμό των τελευταίων ημερών να φαντάζει ύποπτα επικίνδυνος, κάνουμε βροντερή έκκληση ενότητας.

Αν μη τι άλλο, το κόμμα που δίδαξε στην ελληνική πολιτική σκηνή τι εστί ενότητα και δυνατότητα αυτοϊασης των πλέον απειλητικών πολιτικών ασθενειών, το κόμμα αυτό δεν θα οδηγηθεί σε πολιτικό έρεβος ωσάν να μην είναι φορέας της ιστορίας του. Έτσι, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, ως όφειλε, θα οδηγηθεί στις δημοκρατικές και εγγυήτριες διαδικασίες του, που θα επιτρέψουν και πάλι στη βάση του να καθορίσει το μέλλον του.

Η ουσία αυτών των διαδικασιών οφείλει να είναι ο ορθός του πολιτικός και κοινωνικός επαναπροσδιορισμός,
Για ένα δημοκρατικό κόμμα που αφουγκράζεται την ίδια την κοινωνία, και όχι φωτισμένους εκπροσώπους του νέου για το νέο. Ένα κόμμα το οποίο θα κάνει πραγματικότητα τα οράματα του λαού.
Με κύρια κατεύθυνση την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, την δίκαιη αναδιανομή του εισοδήματος και την προστασία των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων σε κάθε επίπεδο.
Με ξεκάθαρη φωνή και στοχευμένη πορεία προς τις αριστερές, προοδευτικές μας ρίζες και την ανασυγκρότηση του κράτους.
Με τη νεολαία παρούσα, ενεργή και με φωνή που θα λαμβάνεται ουσιαστικά υπόψη στην διαμόρφωση της πολιτικής του κινήματος.
Με στόχο μια νέα αναπτυξιακή πολιτική για την Ελλάδα που θα επαναφέρει τη χώρα στο δρόμο της προόδου και της ανάπτυξης, την άσκησης μιας περήφανης εξωτερικής πολιτικής, χωρίς το φόβο του Ευρωπαϊκού εγχειρήματος και της παγκοσμιοποίησης.

Φορέας υλοποίησης όλων αυτών οφείλει να είναι μια νέα ηγεσία.
Τη νύχτα της 16ης Σεπτεμβρίου, η συντριπτική ήττα όφειλε να βρει τον Πρόεδρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Γιώργο Παπανδρέου έτοιμο από καιρό και θαρραλέο να αποδείξει πως, όπως ο ίδιος είχε φροντίσει να δηλώσει, δεν είναι προσκολλημένος σε καρέκλες.
Αλλού όμως αποφάσισε ο πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να εστιάσει κατά το διάγγελμά του στο λαό, τονίζοντας πως θα ζητήσει εκ νέου την ανανέωση της εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό του..

Ωστόσο, υπήρξε την ίδια εκείνη δύσκολη νύχτα το στέλεχος αυτό, που μιλώντας τη γλώσσα της αλήθειας ως προς το αποτέλεσμα και τη γλώσσα της ευθύνης απέναντι στο κόμμα, δήλωσε ΄΄παρών΄΄, δείχνοντας έτσι στον συντετριμμένο ψηφοφόρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. πως υπάρχει μέλλον, υπάρχει νέα ελπίδα, υπάρχει νέα προοπτική.

Ότι υπάρχει η δυνατότητα μιας νέας νικηφόρας ηγεσίας.
Μιας νέας ηγεσίας, φρέσκιας και ισχυρής, με την απαραίτητη και έκδηλη δυναμική, με αισθητή απήχηση στην κοινωνία, που πλέον θα πείσει και θα καθηλώσει, με νωπή την εντολή από τη λαϊκή βάση.
Αυτή τη νέα ηγεσία θέλουμε και για αυτή θα αγωνιστούμε.
Θα αγωνιστούμε για το νέο όραμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., πάντα όμως με σεβασμό και συντροφικότητα απέναντι στην οποιαδήποτε διαφορετική άποψη, απέναντι στην οποιαδήποτε διαφορετική επιλογή.
Καλούμε όλες και όλους τους συντρόφους σε αυτή την ενωτική λογική, σε αυτή την πολιτική αντίληψη και ηθική. Καλούμε όλες και όλους σε μια γόνιμη διαδικασία ανασύστασης, και ανάδειξης της νέας νικηφόρας ηγεσίας.

ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ:


ΚΑΡΤΣΑΓΚΟΥΛΗΣ ΧΑΡΗΣ, ΜΕΛΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΠΑ.ΣΟΚ, ΑΝΑΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΜΕΛΟΣ Δ.Σ. ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΓΡΟΝΟΜΩΝ ΤΟΠΟΓΡΑΦΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ

ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, ΜΕΛΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΠΑ.ΣΟ.Κ , ΜΕΛΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ Δ.Ο. ΠΑ.ΣΟ.Κ ΖΩΓΡΑΦΟΥ

ΜΟΥΣΤΑΚΙΔΗΣ ΟΡΕΣΤΗΣ, ΜΕΛΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΠΑ.ΣΟ.Κ

ΠΑΠΑΝΤΩΝΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ, ΜΕΛΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΠΑ.ΣΟ.Κ

ΚΑΤΣΙΛΑΣ ΓΡΗΓΟΡΗΣ, ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΠΑΣΠ ΕΜΠ

ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΣΩΤΗΡΗΣ, ΠΡΩΗΝ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ ΠΑΣΠ ΗΜΜΥ ΕΜΠ

ΓΚΟΡΟΓΙΑΣ ΑΡΗΣ, ΠΡΩΗΝ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΠΑΣΠ ΕΜΠ, ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΕΤΕΡΟΔΗΜΟΤΩΝ ΠΑ.ΣΟ.Κ ΠΡΕΒΕΖΑΣ

ΧΑΡΟΥΠΙΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, ΠΡΩΗΝ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΠΑΣΠ ΕΜΠ, ΑΝΑΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ ΜΕΛΟΣ Δ.Σ. ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΧΗΜΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ

ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΤΑΣΟΣ, ΠΡΩΗΝ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΠΑΣΠ ΕΜΠ

ΠΑΤΣΙΛΙΝΑΚΟΣ ΤΑΣΟΣ, ΠΡΩΗΝ ΜΕΛΟΣ Κ.Σ. ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΠΑ.ΣΟ.Κ