ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ : Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ

.
Συμβολή του Παντελή Οικονόμου στην εκδήλωση για τα 7 χρόνια των ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ με θέμα ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ : ΜΝΗΜΕΣ ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ (2 Ιουλίου 2008)
.
Πέρασαν χρόνια από την αποστασία του ’65. Οι φιλίες μας από τότε καλά κρατούν. Άλλοι μαθητές τότε, όπως η ταπεινότητά μου, άλλοι φοιτητές, άλλοι νέοι εργαζόμενοι και επιστήμονες. Όχι όλοι στον ιδιο πολιτικό χώρο. Τότε. Αλλά με κοινή ελπίδα την ΑΛΛΑΓΗ. Με φορέα την κεντροαριστερά. Τότε και τώρα. Με κοινή στάση απέναντι στα κεντροδεξιά σενάρια. Στις προσπάθειες του κατεστημένου να αντικαταστήσει μια απερχόμενη Δεξιά με εναλλακτικά σχήματα, ώστε να διαιωνίζεται η αδικία σε βάρος των πολλών και αδύνατων. Των μη προνομιούχων. Της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας. Προς όφελος των ισχυρών ημετέρων. Μέσα στο μεγάλο πολιτικό ρεύμα απέναντι στα γνωστά άγνωστα σε όλους μας κέντρα. Ξένα και ντόπια.
Οι διαφορές ανάμεσα στο τότε και το σήμερα είναι πολλές : ούτε ανάκτορα υπάρχουν, ούτε επίορκοι αξιωματικοί ως υπέρτατη απειλή. Η κεντροαριστερά τότε ήταν η αναδυόμενη δύναμη / ρεύμα στους κόλπους της Ένωσης Κέντρου με φυσικό της ηγέτη Αυτόν : τον Ανδρέα Παπανδρέου. Σήμερα με αυτοτελή κομματική έκφραση : το ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Το οποίο ίδρυσε και πάλι Αυτός. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με την αναμφισβήτητη προσφορά του στον τόπο, αλλά και τους περιορισμούς και τις δουλείες του ως έχουν. Εδώ οι διαφορές των εποχών τελειώνουν και αρχίζουν οι ομοιότητες και οι αναλογίες τους : η αρπακτική συμπεριφορά της εγχώριας κλεπτοκρατίας, η διαφθορά του πολιτικού προσωπικού ( η προδοσία της εντολής του τελικά έναντι τριάκοντα αργυρίων με συνέπεια την απονομιμοποίησή του ), η έκπτωση της Δημοκρατίας και οι παρεμβάσεις του ξένου παράγοντα είναι πάντα εδώ. Με τον λαό, πιο ανοχύρωτο από ποτέ άλλοτε, να υφίσταται ένα πραγματικό τηλεοπτικό παιδομάζωμα. Αυτή είναι η αλήθεια. Ας μην την ωραιοποιούμε, εαν πραγματικά πασχίζουμε για κάτι καλλίτερο.
Εφ ‘ όσον έτσι έχουν τα πράγματα, είναι δυνατόν να αποτρέψουμε μια επανάληψη του ’65 ; Μπορύμε να σταματήσουμε την διαιώνιση της οπισθοδρόμησης ; Έχουμε απάντηση στο δήθεν ακαταμάχητο επιχείρημα « μόνον κεντροδεξιό σχήμα μπορεί να έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία » ; Και πως ; Στα ερωτήματα αυτά χρωστάμε απάντηση. Με την υποσημείωση ότι η πίστωση χρόνου για να την δώσουμε έχει ήδη εξαντληθεί. Τα μηνύματα τα οποία στέλνει το πολιτικό σώμα, ο λαός, στην κεντροαριστερά και την κομματική έκφρασή της, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι και πολλά και ηχηρά. Με κάθε διαθέσιμο μέσο. Και όσοι από εμάς έχουν άλλες προτεραιότητες αναλαμβάνουν ασήκωτη προσωπική ευθύνη : ανοχή της επανάληψης της Ιστορίας. Όχι ως φάρσας, αλλά ως τραγωδίας.
Στο σημερινό δεδομένο περιβάλλον της απόλυτης σύγχυσης οφείλουμε να είμαστε πιο καθαροί από ποτέ άλλοτε. Και το μπορούμε. Η σημερινή κυβέρνηση πρέπει να φύγει. Η Δεξιά δεν πρέπει να συμμετέχει στο διάδοχο μετεκλογικό σχήμα. Έχουμε ανάγκη από μια διαφορετική πολιτική τάξη πραγμάτων με σταθερό προσανατολισμό την στήριξη των πολλών και αδύνατων και την αντιμετώπιση της πολιτισμικής αποσταθεροποίησης η οποία μας οδήγησε μέχρις εδώ. Δεν συμπράττουμε σε ο,τιδήποτε, έξω από το πλαίσιο αυτό. Αυτή η απλή, όσο και εφικτή, γραμμή πλεύσης, η αποτροπή μιας νέας αποστασίας με άλλα λόγια, μπορεί να είναι η λύση του δράματος που βιώνουμε.
Την πρόταση αυτήν ακριβώς διατυπώσαμε, ως ρεύμα, εφέτος τον Μάρτιο στο Συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Διαπιστώσαμε, μετά χαράς, ότι η θέση μας βρήκε απήχηση πολύ πλατύτερη από τα όριά μας. Και μας ενθαρρύνει να συνεχίσουμε τον αγώνα μας με μεγαλύτερη ένταση. Ας ξεκινήσουμε δίνοντας το παρόν στις εκλογές για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Ποιό θα μπορούσε να είναι το περιεχόμενο ενός αγώνα στο πλαίσιο της γραμμής πλεύσης που υποστηρίζουμε ; Είναι αναπόφευκτο να υποστηρίξουμε την ανατροπή της σημερινής αντιδημοκρατικής, υπάλληλης και ξένης με τα λαϊκά συμφερόντα, πορείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι ευρωβουλευτές της ελληνικής κεντροαριστεράς καλούνται να εξαντλήσουν όλες τις δυνατότητες τους, ώστε :
- Να εξαιρεθούν οι δημόσιες επενδύσεις από τον υπολογισμό των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Είναι η ώρα να μπει τέλος στον φαύλο κύκλο της ανεργίας, της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Δεν πάει άλλο.
- Να διαμορφωθεί μια νέα Συνθήκη για την Ένωση ως κοινότητα πατρίδων, πολιτισμών και κοινωνικών ρευμάτων, μετά από ευρύτατο κοινωνικό διάλογο και να επικυρωθεί με διαδικασία δημοψηφίσματος.
- Να επανενωθεί η ήπειρός μας από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια ως χώρος συνεργασίας, νομιμότητας και πραγματικής δημοκρατίας.
- Να προωθηθεί η ευρωασιατική συνεργασία, το μεγάλο στοίχημα του 21ου αιώνα, με προτεραιότητα στα πεδία της ενέργειας, των φυσικών πόρων, της τεχνολογίας και του περιβάλλοντος. Ώστε να διασφαλιστεί η ειρηνική επιβίωση του πλανήτη μας.
Σε όλα αυτά τα μέτωπα, η χώρα μας οφείλει την συμβολή της. Η σοφία δεν απορέει από το μέγεθος, αλλά από την ιστορικότητα και την πνευματικότητα των εθνών. Στην βάση αυτή, μπορούμε να ανοίξουμε ένα νέο κεφάλαιο στις σχέσεις μας με την Ένωση. Πολύ παραγωγικότερο από αυτό που κλείνει.Οι Έλληνες δεν γνωρίσαμε την Ευρώπη ως μεσήλικες, δημοσία δαπάνη. Ούτε οι άλλοι ευρωπαίοι μας χρειάζονται ως θαμπωμένους και άφωνους επισκέπτες της Εσπερίας.
Είναι όλα αυτά θέσεις της κεντροαριστεράς ή όχι ; Είναι βάση για ουσιαστική ενότητα της παράταξης ; Απαντούν στην διαρκή συρρίκνωσή της ; Εμείς λέμε ναι και είμαστε ανοιχτοί σε αντίλογο. Μέχρι στιγμής δεν τον έχουμε ακούσει πάντως.
Σε όσους επιμένουν να αντιμετωπίζουν την ελληνική κεντροαριστερά με ελαφρότητα, αυτά είναι λίγα μόνον από όσα έχει και μπορεί να δώσει. Εκτός εαν ισχυρίζονται ότι το ένστικτο επιβίωσής της έχει δώσει την θέση του στο ένστικτο του θανάτου. Είναι έτσι ; Μόνο που την απάντηση στο ερώτημα αυτό θα δώσει η παράταξη μόνη της και ο μόνος κριτής της : ο λαός. Χωρίς αυτόκλητους έξωθεν εισαγγελείς. Ασφαλώς για να περάσουν οι θέσεις μας αυτές χρειάζοται ακόμη πολλή δουλειά. Τα βασικά σημεία ενός κυβερνητικού προγράμματος για συζήτηση, πριν απ ‘ όλα. Ώστε να ακυρώσουμε δικαιολογίες και προσχήματα προς αποφυγή του διαλόγου. Δεύτερον, η συνταξιοδότηση του φθαρμένου πολιτικού μας προσωπικού. Πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενεάς. Ανάμεσα σε δέκα – δεκαπέντε καριέρες και τις συνθήκες ζωής των συμπατριωτών μας η σταθερή επιλογή μας είναι να υπηρετούμε αυτές τις τελευταίες. Χωρίς δισταγμούς και ταλαντεύσεις. Και βέβαια, το τρίτο και σημαντικότερο : η ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα. Ό,τι τον καθηλώνει μας βρίσκει απέναντι, ό,τι τον κινητοποιεί μας βρίσκει δίπλα του.
Αλλά όλα αυτά, προϋποθέτουν το καθαρό πολιτικό μας πλαίσιο. Την δημόσια δέσμευσή μας για την ενίσχυσή του. Αυτό τον δρόμο, δρόμο δικαίωσης για τους παλιότερους μας και ελπίδας για τα παιδιά μας θα ακολουθήσουμε χωρίς διαπραγμάτευση. Με κάθε τρόπο και όποιο κόστος. Και αν αφουγκραζόμαστε σωστά « την βοή των πλησιαζόντων » η επιβράβευση από τον μόνο εντολοδότη μας, τον λαό, δεν θα αργήσει να έλθει.
-------------------------------