Οι "α-πολιτικ" νέοι και οι κινητοποιήσεις στα πανεπιστήμια

Γράφει το Centro

Του Χρήστου Λουτράδη


Έχοντας ολοκληρώσει τις προ-πτυχιακές μου σπουδές στο Πάντειο θεωρώ ότι έχω σχηματίσει μια αρκετά αντικειμενική εικόνα για την σπούδάζουσα νεολαία και δη την πολιτικοποιημένη μερίδα της , όσο αντικειμενικός μπορεί να είναι κάποιος σε οποιαδήποτε κρίση και διατύπωση .
Ένα από τα μοτίβα που χρησιμοποιούνται κατά κόρον από ορισμένους για να χαρακτηρίσουν την γενιά μου είναι ότι είναι από-πολιτικοποιημένη , δεν έχει ενδιαφέρον για τα κοινά , δεν διεκδικεί , δεν συμμετέχει σε συλλογικές συσσωματώσεις θέτει στον προσωπικό της κανόνα αξιών την ατομική της ανέλιξη σε υψηλότερο επίπεδο από το συλλογικό καλό. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι μια τέτοια φιλοσοφία ζωής σίγουρα υπάρχει σε μια μερίδα νέων ο αφορισμός όμως αναδεικνύει την άγνοια αυτών που αφορίζουν με ευκολία γύρω από αυτό το θέμα.
Όποιος έχει συμμετάσχει σε φοιτητική παράταξη ή απλώς ως φοιτητής έχει παρακολουθήσει τα πολιτικά τεκταινόμενα στο πανεπιστήμιο του η πιο πολιτικοποιημένη κίνηση είναι να απέχει , κρίνοντας και προτείνοντας , από τα πολιτικό γίγνεσθαι της σχολής του. Μικρομέγαλοι πολιτικάντηδες συμμετέχουν σε ένα μικροπολιτικό και ρουσφετολογικό αλισβερίσι με μοναδικό…όραμα λίγους ψήφους παραπάνω στις φοιτητικές εκλογές. Αν θες να ασχοληθείς με σοβαρότητα με τα προβλήματα των νέων στα πανεπιστήμια και όχι μονό , το πράττεις ξεκινώντας σε κάθε ανώτατο ίδρυμα Διάλογους και Συζητήσεις με την συμμετοχή του συνόλου της ακαδημαϊκής κοινότητας , το πράττεις έχοντας το θάρρος της γνώμης και θέτοντας στο τραπέζι του διάλογου την άποψη σου γύρω από ζητήματα που ταλανίζουν τον φοιτητή αλλά και την νεοελληνική κοινωνία .Την από-πολιτικοποίηση των νέων την αντιμετωπίζεις μόνο μέσω της δημιουργίας των κατάλληλων προϋποθέσεων για την ανάπτυξη μιας κουλτούρας Διαλόγου και Συμμετοχής και παράλληλα με την πάταξη του ρουσφετιού και της κομματικοκρατίας που δυστυχώς είναι οι δύο πυλώνες στις οποίους στηρίζονται οι φοιτητικές παρατάξεις .
Οι κινητοποιήσεις στο χώρο της Παιδείας αποτελούσαν μια μεγάλη ευκαιρία για την αλλαγή της κυρίαρχης νοοτροπίας στο χώρο των πανεπιστημίων .Η πραγματικότητα όμως ορισμένες φορές είναι σκληρότερη και από τον χειρότερο εφιάλτη. Οι κινητοποιήσεις που θα μπορούσαν να μεταβληθούν σε εστίες ζύμωσης ιδεών και συνειδήσεων κατάντησαν να αποτελούν μέρος της ευρύτερης μίζερης διαμάχης μεταξύ των κομμάτων για το ποιος θα έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα πεδίο που ήδη είναι νεκρό και σαπίζει.
Όταν ένας νέος δεν εντρυφήσει στην διαδικασία του Διαλόγου και της αντιπαράθεσης απόψεων από τα 18 του χρόνια με δυσκολία θα το κάνει στα 30 του. Όταν ένας νέος δεν έχει εξασκηθεί στην κουλτούρα της πολιτικής αντιπαράθεσης Ιδεών και Προτάσεων είναι απίθανο να το κάνει στα 30 του .
Και αυτός ο φαύλος κύκλος της απουσίας διαλόγου και θεσμών συμμετοχής στα πολιτικό γίγνεσθαι θα τον ακολουθεί για την μετέπειτα ζωή του μέχρι να απηύδησει και να σταματήσει κάθε προσπάθεια περαιτέρω πολιτικής ενεργοποίησης. Και εκεί γύρω στα 30 του θα ανοίξει την τηλεόραση και κάποιος Δημοσιογράφος ή Πολιτικός θα κατηγορεί κάποιους νέους ως από-πολιτικοποιημένους. Και ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα..