EΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΑΞΙΟΤΙΜΟΥ ΚΥΡΙΑΣ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΑΝΑΚΡΙΤΡΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ
(6ου Τμήματος)
ΥΠΟΜΝΗΜΑ
Δημητρίου Βρακατσέλη, κρατουμένου, ΓΑΔΑ Αθηνών.
Κυρία πρόεδρε,
Αναφέρομαι στην από 11/2/07 προανακριτική μου απολογία ενώπιον του προανακριτικού υπαλλήλου της ΓΑΔΑ, επιβεβαιώνω λέξη προς λέξη ως αληθές το περιεχόμενό της και συμπληρωματικώς επάγομαι τα ακόλουθα :
1. Αναγκαία διευκρίνιση :
Την απογευματινή ώρα 17:30 της 9/2/07 στη μοιραία πολυκατοικία στου Ζωγράφου, η ζωή, ως δραματικός σκηνοθέτης, έγραψε μια βαθειά τραγωδία, που διαφεύγει και την φαντασία του πλέον ευφάνταστου σκηνοθέτη. Ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα όχι μόνο να προβλέψω αλλά ούτε καν να φανταστώ ότι από μια συμπλοκή μεταξύ δύο ηλικιωμένων ανθρώπων μπορούσε να επέλθει ο θάνατος κι έτσι αυτός δεν μπορεί να αποδοθεί σε αμέλειά μου. Η συμπλοκή ήταν αιφνίδια, βίαια και η κεραυνοβόλα απώλεια (σε δευτερόλεπτα) της αυτοσυγκράτησης και ψυχραιμίας υπήρξε τραγική. Το θλιβερό ατύχημα δεν συνιστά σε καμία περίπτωση έγκλημα τιμής ή ερωτικού πάθους. Κατά την βαθειά και δυσεκρίζωτη πίστη μου τιμή είναι παν ό,τι συνιστά την ανθρώπινη ουσία και προσωπικότητα.
Αυτή η τιμή προστατεύεται μόνον με την αξιοπρέπεια, τη σωφροσύνη, τον ορθό λόγο και πάνω απ΄ όλα την νομιμότητα. Η μοιραία συνάντησή μου με τον προϊστάμενο και εραστή της γυναίκας μου, της μητέρας των παιδιών μου, αποσκοπούσε κυρίως και προεχόντως στη διαφύλαξη της τιμής όλων μας, μέσα από τον δρόμο του διαλόγου, της πολιτισμένης προσέγγισης και της νομιμότητος.
2. Ο γάμος μου με την Θώμη.
Η Θώμη ήταν 22 ετών όταν βρέθηκε στην ζωή μου. Την αγάπησα προοδευτικά και την ερωτεύθηκα με πεζότητα και σωφροσύνη. Η προσωπικότητά της ήταν εξόχως ελκυστική και το φυσικόν της κάλλος την καθιστούσε ποθητή και εράσμια. Στην πορεία του χρόνου, ως γνήσιος Έλληνας της ορεινής Αιτωλακαρνανίας αισθάνθηκα την πληρότητα της οικογένειας και την χαρά του έγγαμου βίου. Τρεις θυγατέρες, που για την ψυχή μου, την καρδιά μου και τα μάτια μου ήσαν οι τρεις Χάριτες της μυθολογίας, η ζωή σπαργώσα στα χέρια μου, ο κόσμος όλος στην απολαβή μου. Στα παιδιά αυτά αφοσιώθηκα, αφιέρωσα την ζωή μου, γέμισα την ψυχή τους με ιδανικά και τα καμάρωσα δυνατά παιδιά στο δρόμο της προόδου. Τους έδειξα τα χιόνια λουσμένα από το φως στις ψηλές κορυφές των Ακαρνανικών Βουνών και τους είπα, ότι τα χιόνια που λάμπουν εκεί ψηλά είναι τα ιδανικά που πρέπει να ανεβείτε και να κατακτήσετε. Πορεύτηκαν τον ανήφορο και έγιναν άνθρωποι και παιδιά με ιδανικά και αξίες. Στην πορεία του χρόνου ο έρωτας εμαράνθη, ο γάμος εμφάνισε κάμψη και κόπωση και η διαφορά των χαρακτήρων βύθιζε το σκάφος στο τέλμα. Τα ρήγματα συνεχώς διευρύνοντο και η διαπίστωση του αταίριαστου εψηλαφείτο. Μελαγχόλησα αλλά παράλληλα φιλοσόφησα, συμβιβάστηκα και έθεσα πάνω απ΄ όλα τα παιδιά μου, ως σκοπό, νόημα και αποστολή της ζωής μου. Έζησα με τις σκέψεις της σοφίας που κατεγράφησαν στο νου μου απ΄ τις σελίδες κάποιων βιβλίων. Έμαθα και πείσθηκα ότι υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιοι επιλέγουν, προτιμούν να δεθούν με ακατάλληλο ταίρι. Συνειδητά και περισσότερο μισο-συνειδητά, ρέπουν να διαλέξουν πρόσωπο ακίνδυνο για την ψυχή τους. Πρόσωπο ασφαλές για την ισορροπία τους, για τις αντοχές τους. Επιδιώκουν να συγκρατήσουν τα συναισθήματά τους σε όριο ελεγχόμενο, σε ένα βαθμό ζέσης υποφερτό. Δεν αντέχουν τον μεγάλο πόνο, την απώλεια του αυτοελέγχου, το άγχος της αβεβαιότητος, το να κρατάει άλλος στα χέρια του τη ζωή και το θάνατό σου, το άλμα στο κενό και στο καινό. Όλα εκείνα δηλαδή που υπόσχεται και απειλεί η μεγάλη αγάπη. Έτσι, τις πιο πολλές φορές δένονται σε μέτριες σχέσεις, μέτριους γάμους, μέτριες συγκινήσεις. Δε θα χωρίσουν ποτέ. Παραμένουν σε μια υποτονική, «λίγη» σχέση, που κατά βάθος περιφρονούν, όπως περιφρονούν και τον εαυτό τους για την αδυναμία του. Για να προστατεύονται με τη χλιαρότητα, για να μη καούν και να μη κάψουν τις μικρές περιουσίες τους.
3. Η μοιραία συνάντηση.
Σ΄αυτό το ψυχολογικό στάδιο και σ΄αυτό το θλιβερό βήμα της συζυγικής πορείας γίνεται η μοιραία συνάντηση της Θώμης με τον πολιτικό της προϊστάμενο. Από την ώρα εκείνη η Θώμη είναι ζωντανή, γεμάτη πάθος, σφρίγος, δυναμισμό και λάμψη για τον εραστή της και νεκρή για το σπίτι της. Ζει σε άλλο κόσμο. Αλλού αναπνέει, ζει και βιώνει και αλλού, άθελα της από το κοινωνικό χρέος και καθήκον του γάμου σέρνεται στην νεκρή συζυγική σχέση. Δεν ήθελα να πιστεύω ότι η Θώμη είναι ερωτευμένη με έναν άλλο μεγάλης ηλικίας άντρα και μάλιστα προϊστάμενό της. Η αμφιβολία είναι έμφυτη στον άνθρωπο, για να τον προστατεύει ως ελπίδα στον κατακλυσμό της απελπισίας. Αυτός ο περίφημος Αλέξιος από τους αδερφούς Καραμαζώφ διατηρεί την ελπίδα της σωτηρίας του αδερφού του, και όταν ακόμα αυτός έχει κυριαρχηθεί από τα πάθη του και έχει γίνει όργανο του διαβόλου.
Αυτοί οι δυστυχισμένοι ολιγοφρενείς και βλακικοί βουκόλοι της τραγωδίας ψελίζουν μπροστά στον Κρέοντα την ελπίδα τους για διάσωση παρά την βεβαιότητα της σφαγής τους. «Εκ γαρ της ελπίδος ερχόμεθα δεδραμένοι του παθείν άλλο πλην το μόρσιμον». Κι εγώ ως βουκόλος της τραγωδίας του Σοφοκλή ήλπιζα ότι ήτο πλάσμα της φαντασίας μου ο έρωτας της Θώμης για τον προϊστάμενό της.
Όταν συνειδητοποίησα τον έρωτα και το πάθος αυτών των προσώπων θύμωσα και οργίστηκα. Αξιολόγησα την κατάσταση ως προϊόν και παράγωγο συναλλαγής και εκμετάλλευσης. Επαναστατούσε η κοινωνική μου συνείδηση στην ιδέα ότι ένας γηραιός κύριος φορέας πολιτικής δύναμης και εξουσίας εκμεταλευόμενος την εξουσιαστική του σχέση με μια επιρρεπή στις φιλοδοξίες της αλαζόνος δυνάμεως γυναίκας την κατέστησε ερωμένη, αντικείμενο ηδονοθηρίας και εκμετάλλευσης. Όμως επεκράτησε στην ψυχή μου η πίστη σε μια οριστική θέση που διαμόρφωσα και πάλι μέσα από σοφή διδαχή των βιβλίων που λένε ότι:
Γενικά ο κόσμος τείνει να ειρωνεύεται τις περιπτώσεις, όπου μια νεαρή γυναίκα ερωτεύεται έναν πολύ μεγαλύτερό της άνδρα. Αναζητούν αυτόματα τα ωφελιμιστικά κίνητρα στην επιλογή της. Κι όμως μπορεί κάλλιστα να πρόκειται για αγνό, ανιδιοτελή έρωτα. Ο έρωτας προϋποθέτει το θαυμασμό. Κι ένας ηλικιωμένος άνδρας μπορεί να είναι αξιοθαύμαστος σε βαθμό αφροδισιακό, για την κοινωνική αξία του, για τη σοφία του, για το ταλέντο του, για τη δύναμή του να προστατεύει. Γιατί στον άλλο, αναζητάμε μια σκάλα, την κλίμακα για τον ουρανό.
4. Η δήλωση
Αμέσως μετά την αυθόρμητη παράδοσή μου στις διωκτικές αρχές και πριν από κάθε απολογία σε μια ψυχική διαδικασία αριστοτελικής κάθαρσης δήλωσα με απόλυτη ειλικρίνεια και συντριβή :
Θρηνώ και οδύρομαι για την οικογένεια μου και την οικογένεια Βαρθολομαίου. Έχασα τον έλεγχο από την πρόκληση, εκεί που θεώρησα ότι οι τρεις θυγατέρες μου έχαναν την ασφάλεια και τη σταθερότητα στο κοινωνικό τους περίγυρο. Σε καμία περίπτωση και ποτέ δεν πέρασε ούτε και ως σκιά, από το μυαλό μου το ενδεχόμενο ενός τέτοιου αποκρουστέου αποτελέσματος. Ήλπιζα μετά βεβαιότητας, ως εκ της ατομικής, οικογενειακής και κοινωνικής θέσεως του εραστή της μητέρας των παιδιών μου, ότι χάριν όλων θα φθάναμε με ειρηνικό διάλογο σε οικογενειακή λύτρωση. Λυπούμαι αφάνταστα, γιατί στην προσπάθεια μου να περιορίσω την προσωπική και οικογενειακή συντριβή, που ήδη είχε περάσει το κατώφλι μου, τη μεγάλωσα χωρίς να το θέλω και περισσότερο χωρίς καν να φαντάζομαι το αποτέλεσμα. Η συγνώμη είναι το ελάχιστο οφειλόμενο μπροστά σ’ αυτή τη συντριβή, που υπερβαίνει στην ψυχή μου και αυτή ακόμα την συντριπτική συνυπαιτιότητα του θύματος. Δεν είμαι δολοφόνος αλλά τραγικό θύμα.
5. To δελτίο τύπου.
Αυθημερόν οι συνήγοροί μου αποφεύγοντες κάθε τηλεοπτική εμφάνιση ή οποιαδήποτε άλλη εξωθεσμική παρουσία με δελτίο τύπου ενημέρωναν την κοινή γνώμη για το τραγικό συμβάν. Η ανακοίνωση αυτή που εμπεριέχει αυτοτελείς υπερασπιστικούς μου ισχυρισμούς έχει ως εξής :
Σήμερα 11/02/07 και περί ώρα 4.30 π.μ. οι υπογράφοντες δικηγόροι του γραφείου μας συνόδευσαν τον Δημήτρη Βρακατσέλη, ο οποίος παραδόθηκε αυθορμήτως και οικειοθελώς, στην Γ.Α.Δ.Α. για την υπόθεση του θανάτου του Ιωάννη Βαρθολομαίου.
Ο εντολέας μας προέβαλε ενώπιον των διωκτικών αρχών και του εισαγγελέως τους ακόλουθους ισχυρισμούς:
1) Στις 09/02 και ώρα 17.30 πήγα μετά από τηλεφωνήματα του ιδιωτικού ερευνητή στο διαμέρισμα των γονέων της συζύγου μου, όπου είχε μπει αυτή μαζί με τον Βαρθολομαίο. Ο ερευνητής δεν μου είχε πει όνομα και ταυτότητα του συνοδού, εγώ όμως είχα βεβαιότητα ότι είναι ο πιο πάνω πολιτικός προϊστάμενος της στην υπηρεσία της, με τον οποίο διατηρεί από διετίας ερωτικό δεσμό.
2) Θεώρησα ως μοναδική ευκαιρία την περίπτωση να τους συναντήσω εκεί πρόσωπο με πρόσωπο και πολιτισμένα να συζητήσω για λύση. Τον περίμενα στο μέσο της σκάλας προκειμένου να έχω οπτική επαφή και με το διαμέρισμα και με το ασανσέρ. Συναντηθήκαμε μόλις κατέβηκε αυτός τα πρώτα σκαλιά και ευγενικά του ζήτησα να ανέβουμε στο διαμέρισμα από το οποίο μόλις βγήκε και στο οποίο μέσα ευρίσκετο η σύζυγός μου. Αυτός βεβαίως με αναγνώρισε, γιατί είχαμε γνωριστεί στην Έκθεση Θεσσαλονίκης τον Σεπτέμβριο του 2006 και αντί άλλης απαντήσεως υπεροπτικά και με αυτοπεποίθηση με έσπρωξε βίαια και αιφνιδιαστικά για να με προσπεράσει με συνακόλουθη οπισθοχώρηση δύο σκαλοπάτια. Υπέστην σκοτοδίνη, έχασα από μπροστά του κυριολεκτικά το φως, βρέθηκα εκτός τόπου και χρόνου και σε αυτή τη διαταραγμένη κατάσταση ευρισκόμενος του έδωσα, απ’ ό, τι θυμάμαι 2-3 γροθιές, ίσως και παραπάνω με τα χέρια μου. Έπεσε κάτω. Το θέαμα του ανθρώπου που πέφτει με συνέφερε και είδα με μεγάλο μου φόβο ότι ήταν μαυρισμένος. Έτρεξα και χτύπησα το κουδούνι 2-3 φορές. Η σύζυγός μου δεν βγήκε και εγώ βγήκα έξω στο δρόμο ζητώντας βοήθεια. Αφού είχαν γίνει κλήσεις στο ΕΚΑΒ και στην Ασφάλεια, η σύζυγός μου βγήκε έξω και μαζί του παρείχαμε βοήθεια.
6. Το «έγκλημα» - ορθός νομικός χαρακτηρισμός.
Κατά το άρθρο 308 παρ. 1 εδ. α’ του ΠΚ, όποιος με πρόθεση προξενεί σε άλλον σωματική κάκωση ή βλάβη της υγείας του τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών, ενώ εξάλλου, κατά το άρθρο 309 του ίδιου Κώδικα, αν η πράξη του άρθρου 308 τελέστηκε με τρόπο που μπορούσε να προκαλέσει στον παθόντα κίνδυνο για τη ζωή του ή βαριά σωματική του βλάβη, επιβάλλεται φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών. Από τις διατάξεις αυτές προκύπτει ότι για την υποκειμενική υπόσταση του εγκλήματος της επικίνδυνης σωματικής βλάβης απαιτείται δόλος του δράστη, που συνίσταται στη βούλησή του να προξενήσει σε άλλον σωματική κάκωση ή βλάβη της υγείας του κατά τρόπο που μπορούσε να προκαλέσει σε αυτόν κίνδυνο για τη ζωή του ή βαριά σωματική του βλάβη, χωρίς να εξετάζεται το αποτέλεσμα της βλάβης, το οποίο μπορεί να είναι οποιοδήποτε. Το έγκλημα αυτό είναι διάφορο του προβλεπομένου από το άρθρο 311 ΠΚ εγκλήματος της θανατηφόρας σωματικής βλάβης, το οποίο είναι έγκλημα εκ του αποτελέσματος, για το οποίο απαιτείται εκτός από το δόλο του δράστη για πρόκληση απλής ή βαριάς σωματικής βλάβης του παθόντος και αμέλεια ως προς το επακολουθήσαν βαρύτερο αποτέλεσμα του θανάτου.
Εν προκειμένω από τη δικογραφία στο σύνολό της αναδεικνύονται ως αποδεδειγμένα τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά που υπαγόμενα σε όσα προηγήθηκαν σχετικά με τον νόμο τυποποιούν την προεκτεθείσα νομική βάση.
α) Δόλος ή αμέλεια. Η κεραυνοβόλος με την πτώση του θύματος επί του εδάφους συμπεριφορά μου φωτίζει τη συνείδησή μου και τον εσωτερικό μου κόσμο σε σχέση με το αποτέλεσμα και κατακερματίζει την αναζήτηση τυχόν αιτιώδους συνδέσμου. Ενώπιον του κ. προανακριτικού υπαλλήλου, τον οποίο προανέφερα, εξέθεσα με πληρότητα τα διαδραματισθέντα και επί λέξει προσδιόρισα :
«Συναντηθήκαμε βγαίνοντας ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ από το διαμέρισμα και μόλις κατέβηκε αυτός τα πρώτα σκαλιά και ευγενικά του είπα να ανεβούμε στο διαμέρισμα από το οποίο βγήκε που είναι μέσα και η σύζυγός μου. Αυτός βεβαίως με αναγνώρισε γιατί είχαμε γνωριστεί στην έκθεση της Θεσσαλονίκης, στην Θεσσαλονίκη και αντί άλλης απαντήσεως υπεροπτικά και με αυτοπεποίθηση με έσπρωξε βίαια και οπισθοχώρησα δύο σκαλοπάτια. Ειλικρινά έπαθα σκοτωδίνη σε συνδιασμό με την φόρτιση που είχα, έχασα την ψυχραιμία μου και βρέθηκα εκτός τόπου και χρόνου και του έδωσα απ΄ ότι θυμάμαι δυο – τρεις γροθιές, ίσως και παραπάνω με τα χέρια μου. Έπεσε κάτω, το θέαμα του ανθρώπου που πέφτει κάτω και είδα με μεγάλο φόβο ότι ήταν μαυρισμένος. Χτύπησα το κουδούνι για να βγει η γυναίκα μου να τον βοηθήσουμε δυο – τρεις φορές δεν βγήκε στην αρχή, ξαναχτύπησα και όταν βγήκε έτρεξα και ζήτησα βοήθεια. Με το τηλέφωνο ενός νεαρού που ήταν στην είσοδο της πολυκατοικίας ειδοποιήσαμε το Ε.ΚΑ.Β δίνοντας εγώ τις σχετικές πληροφορίες».
Η μαρτυρία μου αυτή, η απολογία μου αν θέλετε, η αλήθεια, δεν διαταράσσεται από την κατάθεση της συζύγου μου, η οποία είναι κατάδηλα διαταραγμένη, ελλειπτική και ευλόγως διαβλητή, εκ της συνδρομής της ανθρωπίνης πλάνης. Όλα τα τραγικά συμβάντα εξελίχθησαν σε χρόνο όχι μεγαλύτερο του 1,5 λεπτού. Και εκείνη ευρίσκετο έγκλειστη εντός του διαμερίσματος. Αντικειμενικά και εκ των πραγμάτων δεν είχε ευχέρεια ούτε να ακούσει, ούτε να παρακολουθήσει τα διαδραματιζόμενα. Έχω πλήρη βεβαιότητα ότι αν είχε ακούσει τα διαμοιφθέντα ή είχε αντιληφθεί διαπληκτισμό θα παρεμβάλλετο αποφασιστικά. Μόνη η παρουσία της ήτο ικανή να ηρεμήσει τα πνεύματα και να αποκαταστήσει συνθήκες νηφαλιότητας και επικοινωνίας. Δεν πρέπει λοιπόν να ληφθεί υπόψη η κατάθεσή της διότι είναι προϊόν πλάνης. Διαστάσεις της μνήμης, μεγενθύσεις της φαντασίας ψυχική διαταραχή και παθολογικό υπόβαθρο συνιστούν στην δικαστική ψυχολογία αστείρευτη πηγή μαρτυρικών πλανών.
Μαρτυρία και πλάνη συγχέονται και διαχέονται σε ενιαίο όλο υπό τις ως άνω περιστάσεις. Η κατάθεσή του εντελώς, απολύτως, αγνώστου εις εμέ μάρτυρος Τσιμρικίδη Θεόδωρου έχει όλα τα στοιχεία της εγκυρότητος και συμπίπτει με όσα εγώ εξέθεσα. Ο μάρτυς αυτός κατά λέξει επιβεβαιώνει :
«Ενώ ήμουν πάνω στην μηχανή και δίπλα στο πεζοδρόμιο η Βασιλική μας πλησίασε αυτός ο κύριος και μας είπε «ελάτε κάποιος είναι χτυπημένος να με βοηθήσετε έχω το αμάξι μου εδώ να τον πάμε στο νοσοκομείο». Εμείς του είπαμε ότι είναι καλύτερα να μην τον μετακινήσει αλλά είναι καλύτερα να περιμένει το ΕΚΑΒ. Ο κύριος αυτός ζήτησε βοήθεια και από άλλη μια κυρία. Στην συνέχεια φώναξε «να πάρει κάποιος το 166» και τότε εγώ από το κινητό μου που έχει αριθμό κλήσης 6977……….. πήρα το 166 όπου απάντησε μια κυρία που μου είπε θέση πέντε. Εγώ της είπα ότι «παίρνω από Λυκάβου 20 κάποιος έχει χτυπήσει στις σκάλες, ελάτε». Μου είπε η κοπέλα πόσο χρονών είναι και ενώ είχε πλησιάσει δίπλα μου ο αναστατωμένος κύριος και άκουγε την συνομιλία καθώς είχα σε ανοιχτή ακρόαση το κινητό μου, μου είπε και εγώ είπα στην τηλεφωνήτρια ότι είναι 60-65 ετών. Με ρώτησε μετά αν αναπνέει, ρώτησα τον κύριο αν αναπνέει, μου είπε πως ναι αναπνέει και το μετέφερα στην κοπέλα. Έπειτα μου ζήτησε ένα όνομα και εγώ ρώτησα τον κύριο για το όνομα και μου είπε απ΄ ότι θυμάμαι ένα δισύλλαβο όνομα που αρχίζει από «Δ» και τονίζεται στην λήγουσα. Πρέπει να είναι το όνομα ΔΑΓΚΛΗΣ που μου λέτε τώρα. Εγώ το μετέφερα στην τηλεφωνήτρια. Στην συνέχεια μου ζήτησε τηλέφωνο και το ζήτησα από τον κύριο και μου είπε ένα νούμερο κινητού τηλεφώνου με τα αρχικά 6944-. Επίσης ο άγνωστος άνδρας μου είπε να πω και ένα σταθερό τηλέφωνο στην τηλεφωνήτρια, το οποίο ξεκινούσε με επτάρια αλλά δεν το θυμάμαι λέγοντάς μου ότι θα υπάρχει κάποιο πρόβλημα με το άλλο κινητό. Στην συνομιλία που είχα με την τηλεφωνήτρια μου είπε να κρατήσει τον αριθμό που έβγαινε στο τηλεφωνικό της κέντρο αλλά εγώ τους είπα όχι. Καθ΄ όλη την διάρκεια που εγώ μιλούσα με τον προαναφερόμενο κύριο και με το «166» δίπλα μου βρισκόταν η κοπελιά μου. Μετά το τέλος της τηλεφωνικής επικοινωνίας που είχαμε το «166» η κοπελιά μου ανέβηκε για το σπίτι της. Εγώ με την μηχανή για το δικό μου και άφησα τον άγνωστο κύριο ανάμεσα της εισόδου της πολυκατοικίας και του δρόμου».
β) Πέραν των όσων βεβαιώνει ο προειρημμένος μάρτυρας σχετικά με την συμπεριφορά μου στην αγωνιώδη προσπάθεια αναζήτησης βοηθείας για τη σωτηρία του τραυματισμένου. Χαρακτηριστικές είναι οι προσπάθειες παροχής βοηθείας του θύματος ενώ έκειτο στο πλατύσκαλο και εγώ από πάνω του να προσπαθώ να τον βοηθήσω.
«Χτύπησα το κουδούνι για να βγει η γυναίκα μου να τον βοηθήσουμε, δυο – τρεις φορές, δεν βγήκε στην αρχή, ξαναχτύπησα και όταν βγήκε έτρεξα και ζήτησα βοήθεια».
Η Θωμαή πλανώμενη ενθυμείται ότι :
«Από την στιγμή που διαπίστωσα και δεν άκουγα κάποια φασαρία έξω στον διάδρομο άνοιξα την πόρτα του διαμερίσματος και είδα τον Βαρθολομαίο να κάθεται στο τελευταίο σκαλοπάτι και από την μέση του και πάνω να είναι ξαπλωμένος πάνω στο πλατύσκαλο, ανάσκελα τον πλησίασα κοίταξα αν έχει σφυγμό είδα ότι ήταν χτυπημένος στο πρόσωπο αλλά δεν κατάλαβα αν ήταν ζωντανός ή νεκρός. Κατέβηκα στην κεντρική είσοδο της πολυκατοικίας, άκουγα κάποιον να φωνάζει ασθενοφόρο και ξανανέβηκα, πάλι στο σημείο που ήταν ο Γιάννης. Τον ξανακοίταξα να δω αν ζει ή είναι λιπόθυμος. Και με κάθε τρόπο προσπαθούσα να δω με τι τρόπο προσπαθούσα να δω με τι τρόπο θα τον βοηθήσω».
Εδώ θα πρέπει να πιεστεί η Θώμη για να ανακαλέσει στην μνήμη της ότι : α) εγώ ήμουν εκεί παρών σε αγωνιώδη προσπάθεια σωτηρίας, β) εγώ της ζήτησα και έφερε πετσέτα για να βοηθήσω τον τραυματία, όταν τελικά ενεφανίσθη, γιατί όταν προηγουμένως αγωνιωδώς της έκρουα τον κώδωνα του διαμερίσματος για να ανοίξει, εκείνη εκώφευε, ίσως διότι ήτο ακόμη γυμνή. Ο Βαρθολομαίος δεν την επεσκέφθη ούτε για την διαμόρφωση της πολιτικής του ΙΚΑ, ούτε για φιλοσοφικές αναζητήσεις, ούτε για οποιοδήποτε άλλο λόγο εκτός της κατανοητής ζωώδους ανάγκης ηδονιστικής συνεύρεσης. Θα ήθελα να ερωτήσω σε ποια θέση ευρέθη το εσώρουχό του κατά την νεκροψία και αν είχε τυχόν αποτυπώματα αποδεικτικά προηγηθείσης ολοκλήρωσης.
Η μικρά μάρτυς Πικούλου Νεφέλη στην από 9/2/07 ένορκη κατάθεσή της με την καθαρότητα του μυαλού της και την αγνότητα της παιδικής της ψυχής κατέθεσε επί λέξει «Απ΄ό,τι μπόρεσα να ακούσω και να καταλάβω κάποιος είχε κλειστεί απ΄έξω και του έλεγαν άνοιξε. Αυτή η φασαρία γινόταν παραπάνω από τρία λεπτά αν μπορώ να το καταλάβω. Αλλά αν δεν κάνω λάθος ήταν παραπάνω». Ακριβώς επιβεβαιώνει τις αγωνιώδεις προσπάθειές μου να μου ανοίξει ενώ ο Βαρθολομαίος εκείτο κάτω και εκείνη από το φόβο της γυμνότητας προφανώς δεν πήγε.
β) Σκοπός συναντήσεως – ο ντετέκτιβ.
Ο ιδιωτικός ερευνητής Δημήτριος Κολοβός διατηρεί γραφείο ερευνών νομίμως λειτουργούν σύμφωνα με τον Ν. 3206/2003.
Η εντολή μου ήτο σαφής για έρευνα και συλλογή πληροφοριών. Αφού λοιπόν μου έδωσε την πληροφορία προχώρησα όπως εκθέτω στον προανακριτή μου απολογία. Και συμπληρώνω :
α) Δεν κρύφτηκα ούτε μπήκα στην πολυκατοικία με προφυλάξεις ή με οποιοδήποτε άλλο όργανο άμυνας ή επίθεσης. Άλλωστε με είδε στην κατάσταση αυτή που περιγράφω η ίδια νεαρά μάρτυρας, η Νεφέλη Πικούλου :
«Καθώς άνοιξα την πόρτα και πήγαινα για το κουτί είδα επάνω στα σκαλιά έναν κύριο με άσπρα μαλλιά να είναι όρθιος και να κάθεται συγκεκριμένα στο τρίτο με τέταρτο σκαλί».
β) Ουσιαστικά αρχική πρόθεσή μου ήτο η συνάντηση και των τριών όχι εκτός διαμερίσματος αλλά εντός του χώρου του, για την πολιτισμένη διευθέτηση του προβλήματος, όπως έχω εκθέσει προανακριτικώς.
Αναγκάστηκα να περιμένω στο πλατύσκαλο, διότι η Θώμη δεν απαντούσε σε πρόσκληση και ούτε υπήρχε απόλυτη βεβαιότητα της παρουσίας είτε αυτής είτε και άλλου προσώπου στο διαμέρισμα. Είναι αληθές αυτό που καταθέτει ο ερευνητής Δημήτριος Κολοβός στην κατάθεσή του.
«Μάλιστα μου είχε πει ότι η γυναίκα του πιθανόν να μην έχει και τίποτα. … Εγώ δεν την είχα δει με κάποιον άνδρα. …. Μου είπε ότι αυτή θα πήγαινε πιθανόν στο σπίτι της μάνας της στην οδό Λυκάβου 20 στου Ζωγράφου. …. Δεν την είχα δει να μπαίνει, αλλά στο διαμέρισμα που μου είχε υποδείξει φαινόταν να είναι μέσα άτομο δηλ. η γυναίκα του. …. αλλά δεν είδα και κάποιον άνδρα να μπαίνει. ….. μου είπε ότι ήταν ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ότι έγινε συμπλοκή και ότι χτυπήθηκαν. …… Κατά τις οχτώ και μισή το βράδυ πήρα τηλέφωνο και ενημέρωσα την ασφάλεια».
Η Θώμη παραδέχεται την τηλεφωνική κλήση που της έκανα, ενώ ήτο εκτός του διαμερίσματος. Καταθέτει : «Με ξανακάλεσε στο κινητό μου τηλέφωνο όταν βρισκόμουν στο διαμέρισμα των γονιών μου, αλλά εγώ βλέποντας την κλήση του δεν του απάντησα».
Εάν μου είχε απαντήσει και εφ΄ όσον ήτο εντός του διαμερίσματος θα της ζητούσα συνάντηση και με το άρρεν πρόσωπο, για το οποίο μετά φόβου πίστευα (και ελάχιστα ήλπιζα να μην είναι) ότι είναι ο προϊστάμενός της.
γ) Η ιατροδικαστική έκθεση.
‘Υστερα από τη μελέτη της έκθεσης της ένορκης εξέτασης του προϊσταμένου της ιατροδικαστικής υπηρεσίας κ. Φιλίππου Κουτσαύτη θεωρώ αναγκαία την ενδελεχή μελέτη της αναλυτικής ιατροδικατικής έκθεσης, που θα ακολουθήσει, όπως ο ίδιος αναφέρει.
Θεωρείται δε απολύτως αναγκαία, γιατί οι περιγραφόμενες στην παρούσα έκθεση κακώσεις δε ερμηνεύουν πλήρως τα γεγονότα ούτε και προσδιορίζεται το αίτιο του θανάτου εκ θετικής ή παθητικής ενεργείας. Κυρίως η εντός ολίγων λεπτών επέλευση θανάτου δεν μπορεί να ερμηνευθεί από τις κακώσεις που περιγράφονται. Με τη σχετική περιγραφή του κειμένου θα έπρεπε να ήτο απροσδιόριστη ο κύκλος των νεκρών από τους καθημερινούς διαπληκτισμούς στα parking, στους δρόμους και κυρίως στα γήπεδα.
Για το λόγο αυτό πρέπει απαραιτήτως να αποκλεισθούν τυχόν συμπαρομαρτούσες αιτίες θανάτου, όπως έμφραγμα μυοκαρδίου, ανακοπή από το shock και λοιπές καταστάσεις κατά τις οποίες ο χρόνος επελεύσεως θανάτου εντός ολίγων λεπτών είναι πλέον συνήθης και κυρίως τυχόν επενέργεια ληφθέντος δισκίου 50 και άνω ml VIAGRA. Να θεωρείται η ιατροδικαστική ως μη ούσα.
7. Η προφυλάκιση.
Κατά την παράγραφο 3 του άρθρου 282 του ΚΠΔ προσωρινή κράτηση μπορεί να επιβληθεί αντί για περιοριστικούς όρους μόνο αν ο κατηγορούμενος διώκεται για κακούργημα και δεν έχει γνωστή διαμονή στη χώρα ή έχει κάνει προπαρασκευαστικές ενέργειες για να διευκολύνει τη φυγή του ή κατά το παρελθόν υπήρξε φυγόπονος ή φυγόδικος ή κρίθηκε ένοχος για απόδραση κρατουμένου ή παραβίαση περιορισμών διαμονής ή κρίνεται αιτιολογημένα ότι αν αφεθεί ελεύθερος όπως προκύπτει από ειδικά μνημονευόμενα περιστατικά της προηγούμενης ζωής του ή από τα συγκεκριμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πράξης για την οποία κατηγορείται, να διαπράξει και άλλα εγκλήματα. Μόνο η κατά το νόμο βαρύτητα της πράξεως δεν αρκεί για την επιβολή της προσωρινής κράτησης. Έτσι οι δράστες ανθρωποκτονιών που είναι αποτέλεσμα προσωπικών εντάσεων (π.χ. μίσος, ζήλια, κ.λπ.) ανάμεσα στον δράστη και το θύμα, δεν επιτρέπεται να κρατούνται προσωρινά γι΄ αυτό και μόνο το λόγο. Σχετ. Εφ. Αθ. 2768/94 Υπερ. 1995.94. Η αναφορά στο τέλος της παρ. του άρθρου 282 στη βαρύτητα της πράξης αφορά αποκλειστικά το κριτήριο του κινδύνου τέλεσης νέων εγκλημάτων. Εξάλλου από το εδάφιο αυτό δεν συνάγεται εξ αντιδιαστολής ότι από μόνη της η βαρύτητα του εγκλήματος αρκεί για την επιβολή περιοριστικών όρων. Η επιβολή προσωρινής κρατήσεως με μόνη της βαρύτητα της πράξης αντιτίθεται σαφώς στο τεκμήριο αθωότητας βλ. ορθή εφαρμογή στο Εφ. Λαρ. 179/2004 ΠοινΔ 2004.797. Έτσι η διάταξη του άρθρου 25ν 1734/87 ήταν αντίθετη όχι μόνο στο άρθρο 6 παρ. 2 ΕυρΣΔΑ [γιατι επιβάλλεται – η προσωρινή κράτηση – ως ένα είδος προκαταβολικής τιμωρίας για την φερόμενη ως τελεσθείσα πράξη βλ. Αναγνωστόπουλο ΝοΒ 1983.777, Κουράκη ΠΧρ. ΛΣΤ’ 627, Λίβο ΠΧρ. ΜΔ’ 251] αλλά και στο άρθρο 5 ΕυρΣΔΑ [βλ. Πλημ. Ρόδου 174/93 ΠΧρ. ΜΔ’ 247, όπου και σύμφωνο σχόλιο Λίβου, σχόλιο Μπιτζιλέκη Αρμ. 1996.512, Καρρά ΚΠΔ (1995) 930 (1998 559 σγμ. 222, Πλημ. Καλαβρ. 32/95 ΠΧρ. ΜΣΤ’ 414 – βλ. όμως και Πλημ. Άρτας. 96/95. Αρμ 1996.509 – όπου και σχόλιο Ν.Μ. και Μαργαρίτη Υπερ. 1996.480, Πλημ. Αγρινίου 2/95 ΝοΒ 1996.905, Σκιαδαρέση ΠΧρ. ΜΔ’ 921 επ., Frowein – Peukert υπό άρθρο 5 Νο 60].
Εν προκειμένω δεν συντρέχει κανένα στοιχείο νομιμοποιητικό της προφυλάκισης.
α) Έχω μόνιμη εργασία είμαι δημόσιος υπάλληλος με τριακονταπενταετή υπηρεσία στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας (Στατιστική Υπηρεσία).
β) Έχω μόνιμη ιδιόκτητη κατοικία επί της οδού Παπανικολάου αρ. 12 Ζωγράφου, όπου κατοικώ μονίμως με την οικογένειά μου.
γ) Παρουσιάστηκα αυθορμήτως στις διωκτικές αρχές, δεν διανοήθηκα να διαφύγω στην αλλοδαπή και μου είναι κάτι τέτοιο αδιανόητο.
δ) Έχω λευκό ποινικό μητρώο και διάγω έντιμο βίο ατομικό οικογενειακό και κοινωνικό.
ε) Με βάση το κατηγορητήριο και αληθών υποτιθεμένων και των επικαλουμένων αβάσιμων της κατηγορίας, δεν δικαιολογείται προσωρινή μου κράτηση.
Τυχόν προφυλάκισή μου προσκρούει προς το κοινό λαϊκό αίσθημα. Η κοινή γνώμη διερμηνευμένη από τον ημερήσιο τύπο έχει ταχθεί υπέρ εμού και εκφράζεται πανταχόθεν και πάνδημα συμπάθεια και στήριξη. Το στοιχείο τούτο της λαϊκής στήριξης και εύνοιας προς το πρόσωπό μου πρέπει να είναι καθοριστικό σημείο για την κρίση σας. Άλλωστε λαϊκοί δικαστές ως ένορκοι θα με δικάσουν και για το λόγο αυτό η εκφρασμένη κρίση τους πρέπει να είναι προστατευτική από την απειλή προφυλακίσεώς μου. Προσάγω και επικαλούμαι το σύνολο του αθηναϊκού τύπου, δια του οποίου εκφράζεται η κοινή γνώμη.
Περαιτέρω και εν κατακλείδι των όσων αναφέρω περί προσωρινής κρατήσεως και του δικαιώματός μου να αξιώσω να αφεθώ ελεύθερος, σημειώνω ότι εντελώς πρόσφατα (6/10/06) η Εισαγγελία Αθηνών χαρακτήρισε περίπτωση με ιστορική και νομική βάση ανάλογη της εν προκειμένω, ως επικίνδυνη σωματική βλάβη και με ομοφωνία εισαγγελέα – ανακριτή αφέθη ο Μπούνιας Γεώργιος ελεύθερος (υπόθεση συνδικαλιστή ΕΛΤΑ).
Αθήνα, 15/2/07
Οι συνήγοροι υπεράσπισης
.jpg)
