Αφίσα της ΟΑΚΚΕ για την εσωτερική διαμάχη στο ΠΑΣΟΚ

ΔΥΟ ΠΑΣΟΚ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ
Το βρώμικο παιχνίδι Λαλιώτη- Παπανδρέου – Βενιζέλου

Το πιο παράξενο φαινόμενο στην εσωτερική διαμάχη στο ΠΑΣΟΚ είναι ότι ενώ στη βάση των στρατοπέδων είναι σκληρή μέχρι διάσπασης, η συγκεκριμένη πολιτική γραμμή των δύο αρχηγών είναι ίδια. Στην πραγματικότητα και οι δύο προδίδουν τους στρατούς τους πράγμα που φαίνεται στη βασική κοινή τους θέση ότι το ίδιο το κόμμα που τους ανέδειξε πρέπει «να τα αλλάξει όλα», δηλαδή στελέχη, πολιτική και διαδικασίες. Αυτό που κρύβουν είναι ότι θέλουν να μετατρέψουν πολιτικά το κόμμα τους σε ένα άλλο πάντα εχθρικό προς το δικό τους και πολύ πιο αντιδραστικό που λέγεται Συνασπισμός. Αυτή είναι η γραμμή του «νέου αριστερού ΠΑΣΟΚ» με τυπικό εκφραστή, τον Λαλιώτη που όχι τυχαία είναι ο κοινός φίλος και των δύο υποτίθεται «εχθρών ηγετών». Αυτός προσπαθεί από τα 1985 να επιβάλει στο ΠΑΣΟΚ μια συγκυβέρνηση με την «αριστερά» που την αρνούνται τα δύο μεγάλα αστικά ρεύματα που γεννήθηκαν μέσα του. Το ένα είναι οι κρατικοκαπιταλιστές και εθνικιστές γραφειοκράτες (ο κομματικός και εν μέρει ο κυβερνητικός μηχανισμός, οι περισσότεροι συνδικαλιστές της κρατικής υπαλληλίας, των ΔΕΚΟ, και των δήμων) και το άλλο οι σοσιαλδημοκράτες γραφειοκράτες (κυρίως πρώην κυβερνητικά και κρατικά οικονομικά στελέχη) που είναι γενικά σύμμαχοι του φιλοευρωπαϊκού ιδιωτικού κεφάλαιου, οι λεγόμενοι εκσυγχρονιστές. Και τα δύο αυτά ρεύματα στελεχώνονται από στοιχεία μικροαστικής προέλευσης που τα συσπείρωσε ο άνθρωπος του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού Α. Παπανδρέου και τα αμόλησε το 1981 στο κράτος για να πάρουν την εξουσία από τη δυτικόφιλη μεγαλοαστική τάξη. Όταν όμως τα κάλεσε το 1985 να μοιραστούν την εξουσία με τα δύο ρωσόδουλα κόμματα, αρχικά με το ψευτοΚΚΕ και μετά με το ειδικά διασκευασμένο για τις ανάγκες μιας συγκυβέρνησης κομμάτι του ψευτοKKE που λέγεται ΣΥΝ, αυτά αρνήθηκαν.
Αυτήν την άρνηση ο Α. Παπανδρέου και το πολιτικό του παιδί ο Λαλιώτης την αντιμετώπισαν στρέφοντας τις δύο τάσεις του ΠΑΣΟΚ τη μια ενάντια στην άλλη, και εκκαθαρίζοντας τα στελέχη της μιας με τη βοήθεια της άλλης. Όποιο από αυτά τα στελέχη έχει αντισταθεί στην πολιτική του ΣΥΝ έχει ξεφτιλιστεί με επιλεκτικά ή ανύπαρκτα σκάνδαλα, ή έχει δαρθεί από κουκουλοφόρους ή έχει πυροβοληθεί από τη “17Ν” και έχει τελικά απομονωθεί στο ΠΑΣΟΚ. Σαν πιο ήπια μέσα εκκαθάρισης στελεχών έχουν χρησιμοποιηθεί ή προταθεί ο διαχωρισμός κυβέρνησης-κόμματος και κράτους-κόμματος, η κρατικοποίηση της χρηματοδότη-σης των βουλευτών, η υποχρεωτική εναλλαγή στα αξιώματα, η «επανίδρυση» κλπ. Για να εκκαθαρίζουν τους αντιπάλους τους χωρίς αυτοί να οργανώνονται εναντίον τους οι άνθρωποι των Λαλιώτη-ΣΥΝ χώνονται μέσα και στα δύο αυθόρμητα ρεύματα του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα ηγούνται σε αυτά.
Έτσι είτε μεταμφιέζονται σε ευρωπαίους εκσυγχρονιστές για να εγχειρήσουν με τη βοήθεια και της δυτικόφιλης αστικής τάξης το κομματικά ισχυρότερο κρατικοκαπιταλιστικό (Σημίτης, Βενιζέλος τώρα) ή εμφανίζονται αντίθετα σαν κρατικοκαπιταλιστές (Α. Παπανδρέου, Γ. Παπανδρέου) για να εγχειρήσουν τους εκσυγχρονιστές.
Ο Βενιζέλος που καμαρώνει για τα κρατικο-φασιστικά του «συνταγματικά» επιτεύγματα, (πχ ασυμβίβαστο, άρθρο 16) χρησιμοποιεί σαν προμετωπίδα πραγματικούς εκσυγχρονιστές χτυπημένους από τον Γ.Π σαν τους Βερελή και Παπαδόπουλο, ή διαγραμμένους σαν τους Παπαντωνίου, Νεονάκη, Ανθόπουλο. Όμως στην πράξη προωθεί τους λαλιωτικούς Λοβέρδο, Κουκουλόπουλο (πρόεδρο της ΤΕΔΚΝΑ χάρη στον ΣΥΝ), και Μπίστη (πρώην κνίτη «ξεπλυμένο» στον ΣΥΝ). Οι βενιζελικοί εξασφαλίζουν κάποια υπεροχή στα ΜΜΕ (με τους ανατολικούς κρατικο-ολιγάρχες Μπόμπολα, Κόκκαλη, τον λαλιωτικό Κουρή και τον δυτικό Λαμπράκη,). Γι αυτό θέλανε η μάχη για την προεδρία να δοθεί όχι στο κόμμα αλλά στο ψηφοφορικό σώμα που επηρεάζεται πιο πολύ από τα ΜΜΕ. Όμως αυτή τη διάλυση του κόμματος μέσα στο ψηφοφορικό σώμα την εισήγαγε ο Γ. Παπανδρέου γιατί αυτή υποτάσσει το κόμμα στον αρχηγό. Αυτός ο διπρόσωπος, έχοντας στο πλευρό του αρκετούς λαλιωτικούς με πρώτο τον Αθανασάκη έχει αναλάβει το ρόλο του ηγέτη του «κομματικού ΠΑΣΟΚ» γιατί αυτό το ρεύμα εξαιτίας του χαρακτήρα του είναι το πιο επιρρεπές προς τον κρατικοφασισμό και τον ΣΥΝ. Μόνο σαν ηγέτης αυτού του ρεύματος ο Γ.Π θα μπορεί και να το εκκαθαρίζει (όπως έκανε με τους Τσοχατζόπουλο, Κουλούρη), ενώ ήδη το δέσμευσε για επίσημη συνεργασία με τον ΣΥΝ. Ήδη η «συμμετοχική του δημοκρατία» σημαίνει υποταγή του ΠΑΣΟΚ στα «κινήματα πολιτών», τα γνωστά καπέλα του ΣΥΝ, ενώ συνασπισμική είναι και η νεόκοπη φασιστική θέση του για πολιτικό έλεγχο των ΜΜΕ. Γι αυτό ο κορμός των λαλιωτικών (Χρυσοχοίδης, Ευθυμίου, Ανδρουλάκης, Δαμανάκη) και ο ίδιος ο Λαλιώτης κρατάνε μια κεντρίστικη στάση αλλά προς την πλευρά του Γ. Παπανδρέου. Γιατί ενώ χρειάζονται τη βενιζελική τάση για να εγχειρίζει απ’ έξω το κρατικοκαπιταλιστικό «ΠΑΣΟΚ των μηχανισμών», από την άλλη θέλουν να μένουν μέσα σε αυτούς για να μπορούν να τους ελέγχουν. Ταυτόχρονα με αυτήν την «ουδετερότητά» τους υπονομεύουν κάθε πραγματικά ανεξάρτητη κίνηση όπως της Διαμαντοπούλου που την εξουδετέρωσαν ρίχνοντας σαν «τρίτο πόλο» τον φιλικό τους Σκανδαλίδη. Ο μεγάλος φόβος τους είναι ένα ανεξάρτητο ρεύμα και μια ανεξέλεγκτη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ. Αυτοί θέλουν ένα ΠΑΣΟΚ υπό διαρκή, ελεγχόμενη, εσωτερική διάσπαση με στόχο είτε ένα «όλον» ΠΑΣΟΚ, τυφλό ελέφαντα με αναβάτη τον ΣΥΝ ή ένα ΠΑΣΟΚ συνασπισμό φραξιών με ρυθμιστή τον ΣΥΝ εν είδη ιταλικής «Ελιάς».
Κάτω από αυτές τις συνθήκες η μάχη για την προεδρία έχει γίνει ένας διαγωνισμός για το ποιος υποψήφιος θα υποδουλώσει το ΠΑΣΟΚ πιο γρήγορα στο Συνασπισμό. Στελεχικά οι ωφελημένοι στις 12 του Νοέμβρη θα είναι οι ψευτοενωτικοί του Λαλιώτη αφού τα βασικά ρεύματα του ΠΑΣΟΚ θα είναι ακόμα πιο αδυνατισμένα, πιο αλληλομισούμενα και, το χειρότερο, πιο παραδομένα στην πολιτική της «αριστερής στροφής».
Το βασικό επιχείρημα των ρωσόδουλων υπέρ της «αριστερής στροφής» είναι ότι το ΠΑΣΟΚ έχασε τους οπαδούς του από τα ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ επειδή δεν ακολούθησε τη «φιλολαϊκή» γραμμή τους. Η αλήθεια είναι ότι τους έχασε από αυτά επειδή προδομένο από τους ηγέτες του ποτέ δεν τα χτύπησε και ποτέ δεν αποκάλυψε τη βαθιά αντιλαϊκή γραμμή τους. Γιατί αντίθετα από τη δημαγωγία τους αυτά τα δύο κόμματα είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την εξαθλίωση του λαού. Γιατί αυτά κλείνουν τα εργοστάσια εμποδίζουν τις επενδύσεις και υπονομεύουν την έρευνα, αυτά υπερασπίζουν την πιο παρασιτική κρατική γραφειοκρατία ματαιώνοντας κάθε έλεγχο και αξιολόγησή της (πχ ΑΕΙ), αυτά βοηθάνε με τις επιλεκτικές «αντικαπιταλιστικές» εκκαθαρίσεις και τη σιωπή τους τη νέα ανατολική κρατικοδίαιτη ολιγαρχία, αυτά σκοτώνουν κάθε γνήσιο ταξικό συνδικαλισμό.
Μόνο η συνειδητή αριστερά ξέρει και τολμάει να δείχνει στο λαό τη διαφορά ανάμεσα στον αντικαπιταλισμό του κρατικοφασιστικού ιμπεριαλισμού και σε εκείνον του προλεταριάτου. Μόνο έτσι μπορούν να ξεσκεπαστούν αυτά τα δύο κόμματα και να δώσει ο λαός τη μάχη για την υλική του ανακούφιση προωθώντας το δικό του οικονομικό ταξικό αγώνα και προβάλλοντας την αντίσταση του στο παραγωγικό σαμποτάζ και το φασισμό που έρχεται.
Αθήνα, 7 Νοέμβρη 2007